Bob Dylan werd dit jaar tachtig, en in de voorbije decennia reeg hij voor zijn fans verhalen aan elkaar. Persoonlijke verhalen, maar evengoed verweef hij in zijn oeuvre het zingen van de tijd. En dat is na zestig jaar heel omvangrijk: Tom Heremans somde in de Standaard 39 studioalbums op, 12 live-albums, 15 afleveringen van The bootleg series, ontelbare verzamelaars, een rist documentaires en een kast vol boeken. Vanmiddag brachten vijf rasmuzikanten een selectie van zijn werk op het terras van Café Chapeau.
Marc de Wit, zanger en gitarist van de band: “Met Bob Dylan heb ik gitaar leren spelen toen ik zestien was. Ik heb hem altijd wel bewonderd. Enkele jaren terug probeerde ik al met iemand om een set Dylan-songs te repeteren. Maar dat klikte niet. De vriendin van Rik Ooms (nu gitaar en zang) kende mijn vriendin, en op een zeker moment vroeg ik hem of hij zoiets zag zitten. Rik speelde al jaren schitterend bij Desperated Company. maar hij ‘kende niks van Dylan’. Toch hapte hij toe. Met z’n tweeën redden we het echter niet: veel van Dylans werk is elektrisch. We zochten dus nog een bassist en een drummer, en we vonden ook nog twee vrouwelijke backing vocals. Die waren er vandaag wel niet bij, maar mét hen zijn we echt de moeite!” (lacht)
Voor dit programma repeteerden we met zijn zevenen: naast Rik haalden we er nog gitarist en violist Staf Dierckx, bassist Dirk De Cleen en drummer Benny Dom bij. Monique Laeveren en Lea Van Den Broeck waren onze backing vocals. We doorploegden Dylans uitgebreide repertoire, en puurden daar een lijst degelijke nummers uit. We zaten in 2017 in De Singer, waar we zowel in 2018 en 2019 nog met heel wat succes optraden.”
“Deze groep is een van de beste formaties die ik al heb gehad. Pech dat corona zo’n streep trok door onze optredens. Ik wil met hen wel zoveel mogelijk optreden, maar de laatste tijd geven we het een beetje op. De meesten van ons zijn al met pensioen, en we voelen mee met al die jongere muzikanten die dezer dagen zwarte sneeuw zien. ‘Laat ze even voorgaan’, denken we. Maar als je ’n podium kent…”
“Het beste compliment dat we kregen? ‘Bij jullie verstaan we tenminste wat Dylan zingt,’ zei ooit iemand na een optreden.”
Denderend
Achteraf lijkt het wat moeilijk om uit de show die de band vanmiddag bracht de hoogtepunten op te diepen. De setlist was avontuurlijk en uitgebreid: zonder pauze was dat anderhalf uur zo voorbij. Bij aanvang was het even wennen aan het timbre van Marc De Wit, maar gaandeweg versmolt hij met de Grootmeester. Ballad of a Thin Man, Stop Crying, One Cup of Coffee… lieten je bij het beginakkoord al smachten naar wat komen ging. Bij Love Sick zat de klankkleur precies raak met de gitaren van Rik Ooms en Staf Dierckx. Die zorgde met zijn viool en subtiel mandolinespel voor een mooie symbiose met Dylans originelen.
De Wit maakte een wat eigenzinnige keuze in zijn trip door het werk van Dylan, en maakte er meesterlijke arrangementen bij. Het enthousiast en talrijk publiek wist het te smaken. Een memorabele middag!
👍👏🏻