De oude wijn van The Fortunes
Zaterdagavond stonden The Fortunes in GC De MARc/kT. Rik van Brasserie De Mart haalde de band, die afstamt van de Britse popgroep die vooral in de jaren 60 en ’70 enkele hits maakte, naar ons dorp.
“We hebben net een reeks optredens van drie weken door Nederland achter de rug”, zegt gitarist Michael Smitham, “en die had best succes.” Zoveel zelfs, dat er plannen zijn om volgend jaar terug te gaan touren door de Benelux en Denemarken. En ook staat er een Australische tournee op til. “Eind deze maand hebben we nog enkele optredens met The Sensational 60′ Experience, waar we samen het podium delen met Dozy, Beaky, Mick & Tich (die enkele maanden geleden in De MARc/kT speelden, n.v.d.r.) en The Trems (de tribute band rond The Tremeloes met o.a. Jeff Brown, die Rik ook al naar hier haalde)”.
Het koesteren van een erfenis
Michael Smitham: “Ik ben het bandlid met de meeste jaren op de teller: ik speel intussen al zo’n 41 jaar bij The Fortunes. Met Rod Allen stierf het laatste lid van de oorspronkelijke ban. Die vertrouwde me toen de groepsnaam toe. Ik moest hem wel beloven om met dezelfde klasse het songmateriaal eer aan te doen. Dat proberen we zo goed mogelijk te doen, met hetzelfde vuur van toen. “
“Met corona konden we niet langer optreden. Toen ben ik opnieuw nummers gaan schrijven, en zijn we de studio ingedoken en brachten we enkele nieuwe singles uit. Maar we blijven nog goed meedraaien: zo belandden we laatst in de Heritage Chart van de Britse Radio2.”
Poort naar het verleden
The Fortunes kan je kennen van de nummersย ‘You’ve Got Your Troubles‘,ย ‘Here It Comes Again‘ enย ‘Here Comes That Rainy Day Feeling Again‘. Of van ‘Freedome come, freedom go‘ dat ook hier een bescheiden succes had, en later nog door Claude Franรงois gecoverd werd.
De groep lokte een kleine 200-tal fans naar de zaal. De MARc/kT opende blijkbaar de poort die hen naar een ver, maar springlevend verleden bracht. The Fortunes maakten daar het mooie geluidsdecor voor.
Michael Smitham speelde bescheiden en pretentieloos gitaar, maar deed dat meesterlijk voor de groepssound. Drummer Glenn Taylor (die nog enkele decennia bij Marmalade speelde) stuwde de pompende hartslag door de zaal, en keyboard-speler Chris Hutchison deed met zijn uitverkozen Korg zijn best om de klankkleur van de oorspronkelijke hits te evenaren. Frontman, zanger en basgitarist Eddie Mooney praatte de nummers met weetjes en relativerende grapjes aan elkaar. Soms wat over de gemiste kansen in de business. Zo was er eerst hun Engelstalige cover van Brels Le Moribond (eerder vertaald door Rod McKuen), Seasons in the Sun. Dat nummer bracht echter pas wereldwijd door in de versie van de Canadees Terry Jacks. Of over het glitterjasje van Chris Hutchison. Die had dat blijkbaar ontvreemd van Rod Stewart, en stal daarmee nu de show.
De setlist bestond voor pakweg de helft uit Fortunes-liedjes, maar werd nog aangevuld door een resem andere songs, waarvan de relevantie soms wat te zoeken was. ‘Eyes of Jennie’ van Sandy Coast bijvoorbeeld, dat misschien nog stamde uit de Nederlandse tournee. Of Dave Berry’s The Crying Game, dat ook niet uitblonk door herkenbaarheid. Of My Girl van The Temptations: een prima song, maar of het bij het DNA van de groep paste? Toch werden ze allemaal gered door de vakkennis van de band, de knappe samenzang en het enthousiasme van het publiek.
Afsluiten deden The Fortunes met Twist and Shout van de Beatles. Voor hun bisnummer grepen ze naar When You Walk in the Room van de Searchers. Gelukkig speelden ze net daarvoor hun grootste hit, You’ve Got Your Troubles, om de erfenis die ze deelden nog even af te stoffen.
Meer lezen of luisteren
- de website van The Fortunes
- de officiรซle Facebookgroep
- Kirk Hamilton over de contrapunt-melodie in You’ve Got Your Troubles (op pakweg 2′)
De opwarmers
Op Facebook was er wat onduidelijkheid over het beginuur van de show zaterdag: was het nu 18, 19 of 20 uur? Wij gokten op 19 uur, en kwamen terecht in de eerste set van de sixtiesband De Stoel. Die kwam uit de buurt van het verre Nederlandse Hoorn. Ze brachten een prima mix van verre, uiteenlopende hits: Cliff Richard, Beatles, maar ook The Cats en Dire Straits. Een veredeld balorkest, maar met klasse en veel goesting. Het wachten op de hoofdact van de avond werd zo een klein genot.