Donderdagavond stonden Louie & The Hurricanes op het podium. Nee, gewoon in het café, in De Mart bij de Rik. Een tafel opzij gezet, de gang van het gemeenschapscentrum als backstage. Een groep zonder pretentie, en blijkbaar ook zonder uitgebreide rider. Maar wat een energie! Met 36 songs op één avond! Voor een select publiek!
Rockabilly uit het zuiden
Louie is Louis Blanc, uit Toulouse. Zijn vader speelde bass, en hij kreeg zo de rockabilly met de paplepel binnen. Edwin Garrouste, bassist, is al een vriend van kleins af aan. Begin ’22 verscheen hun eerste, naamloze cd. Pure rockabilly, met 10 covers van Duane Eddy, Eddie Cochran, Carl Perkins… Nu touren ze voor drie weken door België en Nederland, met Lichtaart als tijdelijke thuisbasis. “Tja, dit is nog maar ons tweede optreden. Gisteren stonden we in De Kazerne in Turnhout. Een ander publiek en een wat andere sfeer: jongere mensen, en wat drukker dan hier. Maar dat laten we niet aan ons hart komen”, zegt Louie.
Voor deze tournee is Gabriel Arlotto mee als drummer. Die komt uit Marseille. “Ik hou ook van andere stijlen: jazz, progrock, wat latin. Met Toto had ik ooit graag meegespeeld.” (lacht)
Edwin is ook in meerdere genres thuis: “Ik hou ook wel van soul, pop en rock uit de sixties.”
Stroomstoot door jukebox
In De Mart speelden ze die tien songs van hun cd, flink aangevuld met goed in het oor liggende classics: Blue Suede Shoes van Presley, Great Balls of Fire en Whole Lotta Shakin’ Going On van Jerry Lee Lewis, Buddy Holly’s Oh Boy… In het begin was het wat tasten en zoeken, maar na drie nummers sloeg er de vlam in.
Rockabilly is een wat doodgewaand genre: goed voor getatoeëerde gestylede jongens en meisjes op selecte festivals, maar niet langer op de radio te horen, niet langer vertolkt door grote namen. Louie en de twee Hurricanes – allemaal vooraan in de twintig – haalden er even een AED-toestel bij om er een flinke stroomstoot door te jagen. Hun set blonk uit door jeugdig enthousiasme en een fris professioneel geluid.
Edwin toverde virtuoze melodielijnen uit zijn bass: strak, stomend en heel muzikaal. Gabriel kweet zich aardig van zijn taak, en zette de vele songs naar zijn hand. Zo stak hij onder Peggy Sue een bezwerend, duister ritme. En Louie deed wat hij moest doen. Charmant en rauw, en alles daartussenin, zong hij bovenuit zijn vlot, trefzeker gitaarspel. Een gitaar met een mooie sound, die je vlekkeloos meevoerde naar de onmisbare jukeboxklank van die fifties waar alles gebeurde. Grappig soms, en met veel speelplezier. Zo haalden ze La Bamba nog even van de stoffige zolder, en mixten het vakkundig met Twist And Shout.
Hulde
Louie & The Hurricanes pompten opnieuw bloed in een uitgeleefd lijf, en ze deden dat met liefde voor de groten en genoeg eigen enthousiasme. Ze verdienden daarmee het warme applaus van het publiek, maar het had meer mogen zijn. Meer volk dan. Het is alleszins een verdienste van uitbater Rik dat hij zo’n groepjes maandelijks programmeert. Daar is onberekende durf voor nodig, en een flinke portie liefde voor muziek.
