Het was me wel een ratjetoe in de Sir gisteravond: tussen de dinsdagse stamgasten in was er het pensioenfeestje van Hans en zijn collega’s aan de gang, en buiten op het terras was er een vat voor de personeelsploeg van Nautica.
Fred & The Outcast stond aanvankelijk om 19 uur geprogrammeerd, maar dat haalden ze niet. Intussen arriveerden nog de renners van de Tenierkens op hun klikschoenen, en stond de match tussen Bayern Munchen en Real Madrid ook nog op het scherm.
Illustere set
In die onoverzichtelijke drukte sloeg Fred de beginakkoorden aan van Take Me Back, en dat was de start van een stomende sessie bluesrock van het trio. Samengeperst op enkele vierkante meters in het café, ei zo na verstrikt in de vele kabels en pedaalborden, brachten ze twee sets illustere nummers met hun eigenzinnige energie.
Fred Berghmans, 75 intussen, oogde aanvankelijk wat onvast en fragiel (“Ja, hij heeft juist een nieuwe heup”, zei bassist Peter Maene achteraf), maar was zo vergroeid met zijn door de tijd gesleten Fender Stratocaster dat hij moeiteloos alle aandacht naar zich toezoog. Zijn zang was wat onverstaanbaar en niet altijd meer je dat, maar gaandeweg werd ze de basismelodie waarop hij freewheelde met gitaarriffs en akkoorden. Zijn vingers koesterden de snaren, maar sloegen het volgende moment evengoed bikkelhard toe. Drummer Benny Dom en bassist Peter Maene zorgden voor de nodige ruggensteun. Goed ingespeeld op elkaar, en met veel onderling oogcontact volgden ze Fred in zijn waanzinnige solo’s en dreunende blues.
Uit de setlist herkenden we een versie van Crossroads van Cream, die Maene op zijn bas heerlijk ondersteunde, en in Hey Joe zag je plots de geest van Jimi Hendrix plaats nemen in het lijf van een grijze, oude maar kwieke man die zijn duivels ontbond.
Wonder
Peter Maene: “Fred speelt al van zijn 16de blues, rhythm-and-blues en wat hits van toen. Hij heeft het allemaal uit zichzelf moeten leren. Ik begeleid hem al 15 jaar. Benny kwam er pakweg negen jaar geleden bij. Fred heeft een absoluut gehoor en speelt fantastisch gitaar, zonder dat hij muzikaal-technisch weet wat hij doet. Als hij iets hoort dat hij goed vindt, speelt hij het gewoon achterna.”
“We staan redelijk vaak op het podium. Zo staan we binnenkort op Sloeber op de Markt in Turnhout. En overal waar we komen, vragen ze ons terug om te komen spelen. We hebben dus wat succes. (lacht)”
“Maar elk optreden is voor ons uniek. Onze muziek staat nergens neergeschreven, en Fred is zo eigenzinnig dat elk nummer een avontuur is. Ja, hij durft plots wel afwijken van de playlist en aan een nummer van de Rolling Stones beginnen, dat we dan natuurlijk net niet kennen. Of hij pakt een andere toonsoort dan afgesproken. Maar zo blijven we alert. Dat maakt elke show spannend alsof het de laatste keer is dat we hem spelen.”
“We moeten met z’n tweeën Fred op die manier wat in het oog houden. Benny en ik zijn elk optreden zowat zijn begeleiders. Hij is een fenomenale gevoelsmuzikant, en zo totaal iets anders dat je elders op podia ziet. Hij is uniek, en speelt in een andere wereld.”
