Donderdagavond speelden vijf Mexicanen de ziel uit hun lijf bij de Rik. Ze brachten rauwe rockabilly. Technisch perfect, vocaal wat minder, maar met hun charme en hun muzikaliteit palmden ze alle toeschouwers in.
Dat publiek was niet zo talrijk opgekomen, maar desondanks werd het vergast op een verrassend stomend optreden.
We praatten nog wat na met saxspeler/zanger Padrino en nieuwbakken drummer Ram. “We spelen nu met Los Benders zo’n 18 jaar rockabilly. Met ons project hadden we maar één doel: we wilden de rock-‘n-roll redden. We houden allemaal zo van het genre.”
Ram: “Padrino is de stichter van de band. Hij legde de basis samen met gitarist Tomcat. Vanwaar onze groepsnaam kwam? Kennen jullie Bender niet? Dat is een robot uit de reeks Futurama. Hij combineert zowel wat retro naar de fifties als hoop naar de toekomst. We houden van ‘m, van de sfeer die hij uitstraalt. Dat hebben we ook met hot rods, die oude rammelbakken die omgebouwd en opgeknapt heel wat snelheid kunnen halen. En met Mickey Mouse. Padrino is ook ontwerper, en het design van onze cd’s en T-shirts zijn doordrenkt met die dingen.”
Padrino: “Hoe we onze muziek omschrijven? Stevige rockabilly, waarbij we de basis van de fifties mixen met de sound van de seventies en de revival van de 80-er jaren. We komen alle vijf uit Monterrey, een stad in het noordoosten van Mexico. Er is een grote scene voor rockabilly, ook in Mexico City. Maar we stonden ook al in Las Vegas. We zijn naaste buren van de VS, en dat hoor je ook in onze muziek. Latin-invloeden kan je er ook in vinden, maar dan vooral van Richie Valens. (lacht) Daarnaast speel ik ook nog in twee ska-bands.”
Ram: “Padrino is naast zijn ontwerpwerk zowat fulltime met muziek bezig. De rest van ons combineert het met hun werk: een mecanicien, een tandarts… zelf ben ik sound engineer.”
Los Benders brachten ook Valens‘ La Bamba, “iets uit Mexico dat jullie ook wel zullen kennen.” We vertelden ze hoe wij La Bamba in Vlaanderen kennen als de perfecte song die op een fuif of feest ieder de kans geeft om anderen te kussen. Daar stonden ze wel even van te kijken.
Padrino: “Nee, van Belgische muziek kennen we niets. Sinds deze week wel van jullie bier en chocolade. We verblijven nog tot 21 mei in onze uitvalsbasis in Lichtaart. Van daaruit trekken we door Nederland en België. Morgen spelen we in De Goorn. We stonden al in Brussel, Antwerpen, Amsterdam, Tienen…”
