Zondagmiddag kan je op het terras van Café Chapeau een optreden meepikken van de tributeband Janis. Toen die er vorig jaar langskwam, bleek het podium al gauw te klein voor zoveel muzikaliteit en liefde voor Joplins’ muziek.
We praatten toen even met gitarist (en acteur) Jan Bijvoet.
Hoe kwamen jullie er eigenlijk toe om een coverband te maken rond Janis Joplin?
Jan Bijvoet: “We deden het gewoon om ons te amuseren. Allemaal waren we al gek van Janis – zowel van haar muziek als van de manier waarop ze die bracht. Ze zong uit het hart en sprong zo telkens in het diepe. Ze was een en al overgave.
Haar werk is fijn materiaal om jezelf over te geven aan het moment. Andere muziek zorgt waarschijnlijk voor ander plezier, maar Janis is voor ons nu waarrond alles draait. En wat daarbij ook nog komt: de pret om samen te spelen.”
Doen jullie dat al lang?
Jan Bijvoet “Nee, eigenlijk niet. Toen mijn moeder stierf, gaven we voor haar een feest. Iedereen was daarop welkom, als ze wat poëzie of wat muziek konden brengen. Mijn moeder was een kind van de sixties, en Hadewig (Kras) bracht er samen met me wat nummers van Janis Joplin. Wat later vroeg mijn broer me of we die op een personeelsfeestje van zijn werk ook samen konden brengen. Toen speelden we daar haar volledige lp Pearl live.”
“Dat optreden zorgde voor een vijftal andere optredens, maar die werden door corona allemaal geannuleerd. Achteraf bleken alle organisatoren ons toch nog opnieuw te boeken.”
Jullie bleken allemaal wonderwel goed op mekaar ingespeeld.
Jan Bijvoet “Hadewig, Tom en ik speelden al halverwege de jaren ’90 samen. Voor de rest is het een familieclubje: mijn broer en de vriend van onze dochter spelen ook mee.”
Janis, enkele weken geleden. Foto’s © Ilse Heip
Met stomheid geslagen
Vorig jaar konden we niet anders dan in superlatieven te praten: “Coverbands zijn te mijden, als ze als surrogaat meedrijven op trends en populariteit. Maar als ze net recht doen aan het originele – en vaak onbereikbare – werk, en daarbij zoveel brio en kunde tentoonspreiden, dan kan je niet anders dan ze te koesteren en dicht aan je borst te drukken. En zo was het vanmiddag.
Voor het kleine vijftigkoppig publiek krijste zangeres Hadewig Kras haar ziel uit haar lijf. Ze bracht Janis Joplin in alle korrelgroottes die haar schuurpapieren stem telde: tussen zwoel en wanhoop, toorn en deemoed… Dat deed ze zo subtiel en doorleefd, dat ze mooi de val ontweek van een overdosis pathetiek. En bovenal zat ze met haar enorm stembereik zo goed als altijd toonvast. Neigde het even fout te gaan, was dat de volgende tel zo hersteld.
Ze werd geruggensteund door een betrouwbare en warme band. Tim Pensaert op bas stuwde bijvoorbeeld de Porgy en Bess-cover Summertime naar ongekende hoogtes. Drummer (en Antwerpse schepen) Tom Meeuws speelde de hele set strak en verdienstelijk, en dreef het tempo constant aan. Grappig overigens hoe de muzikanten met een knipoog of een lachje zodanig aan elkaar vasthingen dat elke ritmewissel of slotakkoord mooi verliep. Gitarist (en man van Hadewig, én acteur) Jan Bijvoet bracht feilloos elke solo tot een mooi einde, en toetsenisten Nick Rosseel en Arno De Motte legden met hun piano en de Hammond de ideale achtergrondlaag om de Joplin-sound te vervolledigen.
Hadewig, je zette Janis Joplin fantastisch neer.
Hadewig Kras: “Ik doe mijn best. Het blijft zonde dat ze op haar 27 overleed. Vóór ik optreed, zet ik mezelf volledig opzij, en adem haar in om volledig Janis te worden.”
We verknipten voor dit stukje het artikel dat we op 8 november 2021 publiceerden.
