Johan Terryn verloor in april 2020 zijn 86-jarige vader. Ergens verwacht, maar op dat moment totaal onverwacht. Een zachte man, die voor Johan veel betekende.
Dat gebeurde in volle coronatijd. Een volwaardig afscheid kon dus niet. Terryn kreeg het idee om een podcastreeks te maken met verschillende mensen die ook geliefden in die tijd verloren. Die gesprekken waren voor hem dankbaar materiaal om er naast die reeks nog een lezing, een theatervoorstelling en ook nog een boek uit te puren.
Woensdag was hij in Merksplas met zijn lezing, op vraag van de Merksplasse Cultuurdienst. Een dertigtal mensen deelden mee in zijn verhaal.
Dat uur in de nacht
Het Uur Blauw verwijst naar dat magische moment in de ochtend, als de nacht overgaat in de dag. Dat was het tijdstip dat hij – om de coronamaatregelen te omzeilen – afsprak met zijn 12 podcastgasten voor een wandeling in het bos. “Dan was het nog net donker genoeg om een vaag silhouet te ontmoeten, om het gesprek te beëindigen bij zonsopgang, als je mekaars gezicht begon te zien.”
In zijn lezing laat hij een aantal mensen daarvan aan het woord. Sylvie (48), die teamcoach is in een zorginstelling en haar man Tom verloor in een motorongeluk, of Jurgen, die in de lockdown vanuit Antwerpen dagelijks in Westerlo Ramses gaat berijden, een koppig paard dat de perfecte troost brengt als hij zijn vader verliest. Of Roel, die in de ondergrondse garage van het woonzorgcentrum de spullen van zijn dode moeder moet oppikken, en verdwaasd gaapt naar alle andere zwarte vuilzakken die in de uithoeken van de garage op nabestaanden staan te wachten. Zo was het om afscheid te nemen van dierbaren. Mensen leken na het laatste Skype-gesprek verdwenen en opgelost in een urne.
De vertederende klankband
Op het scherm op het podium flikkert dan de volumestrook van de opname bij elk woord van hun intieme, pijnlijke en vertederende verhalen op. Op de achtergrond hoor je het vrolijke gekwetter van de wakkere vogels. Johan Terryn stelt hen pertinente vragen, zodat je je de derde man voelt die met hen beiden op pad is en hem dankbaar bent dat jij niet verantwoordelijk bent om het gesprek te onderhouden. Maar met de regelmaat stokt het verhaal, en ben je overgeleverd aan een lange lijn puntjes die de duur van de stilte weergeeft.
Moeiteloos praat Terryn die fragmenten aaneen met zijn eigen verhaal, en weeft daar zijn tips en passant doorheen. Hoe je herinneringen warm maakt, of hoe je net je talenten kan aanwenden om je rouw vorm te geven.
De weemoed blijft
Corona ligt al een tijd achter ons, en onwillekeurig hebben we blijkbaar heel wat ervaringen en herinneringen daarrond verdrongen, merk je. Toch blijft Het Uur Blauw beklijven door Terryns naturel, zijn jongensachtige charme, zijn oog voor detail, warme humor en zijn kies taalgevoel – mooi ondersteund door de klankband en de eenvoudige, maar subtiele belichting. Bovenal blijft het thema van rouw en verlies universeel, waarbij hij weldadig troostend de weemoed met zijn publiek deelt.
Herbeleven kan
De podcasts zijn nog altijd beluisterbaar op de website van Johan Terryn.
Het boek Het Uur Blauw kan je nog bestellen op de website van Johan Terryn, of uitlenen in de bib van Merksplas.
Kijk eerst even of het daar beschikbaar is; anders kan je het eventueel nog reserveren.
De voorlaatste theatervoorstelling staat op vrijdag 17 februari nog in Koksijde, maar de laatste in Antwerpen is al uitverkocht.
