Vanavond stonden Marco J & The Jaywalkers in De Mart. Verkeerdelijk aangekondigd als The Rhythm Fires, maar dat mocht de pret niet drukken: het werden 100 minuten overgetelijke rockabilly.
Marco, Alberto en Federico komen uit “het diepe zuiden van Italië”: Sicilië. De band is het nieuwe project van Marco Gioè, die vorig jaar in juni nog met de rockabilly-band Marilù hier in de Sir stond. Marco J & The Jaywalkers brachten net Roll Roll Roll uit, een album met eigen nummers en covers van klassiekers uit de jaren ’50.
Dat speelden ze quasi-integraal, mooi aangevuld met covers van o.a. Johnny ‘Guitar’ Watson, Bo Diddley en andere pareltjes zoals Sea Cruise.
“Tja, we zijn allemaal fan van oude, zwarte rhythm-and-blueshelden als Chuck Berry, Little Richard en Johnny Guitar Watson. En ook houden we van het werk van Nick Curran (beluister hem hier op Spotify), die helaas veel te vroeg overleed. Die heeft ons sterk beïnvloed.”
“We touren sinds half februari door België en Nederland. Soms voor volle zalen, maar op weekavonden is het vaak zoals hier. Maar we zijn verzot op rockabilly. Morgen staan we in Leeuwarden. Is dat niet ver van hier?”
Of het niet raar is om in Sicilië net dat genre uit te kiezen? Marco: “Nee hoor, er zijn meer groepjes bij ons die dat spelen. De rest van Italië benijdt ons daarvoor. ‘Jullie spelen dat zo doorleefd’, zeggen ze. Misschien komt dat omdat we niets anders te doen hebben (lacht). Ik denk dat we een andere soort van energie in ons lijf hebben.”
De drie delen als favoriet uit hun set hetzelfde nummer: Roll Roll Roll. Voor de drum, zegt Frederico. Voor de bass, zegt Alberto.
Het concert vanavond was voor het handvol mensen in het café een klein feestje. Federico speelde subtiel maar retestrak: hij zorgde voor een klare groove, en vulde die creatief aan met zijn maraca’s of verraste het publiek met zijn melancholische mondharmonica.
Klasse
Alberto was een klasse-bassist die moeiteloos ingewikkelde lijnen uit zijn bas toverde. Geïnspireerd genoeg om de songs mooi in te kleuren, maar even dienend om ze stomend te ondersteunen. En dan nog Marco J, die uit zijn gitaar mooie solo’s toverde. Vingervlug en vakkundig, maar evengoed doorleefd en met genoeg reverb om de glans van de fifties te geven die de nummers verdienden. Als toegift kregen we nog een Jaywalkers-versie van Rocco Granata’s Marina (“We snapten dat niet toen we in België kwamen spelen en vroegen welke Italiaanse toegift de mensen wilden. We dachten aan Volare, maar nu weten we waarom het Marina werd.”) en Tu Vuò Fa’ L’Americano.
Rik Gijsels haalt met iemand van Rockin’ around Turnhout elke maand wel straffe muzikanten naar zijn café. Inkom betalen hoeft er niet; blijkbaar gaat het hem enkel om de liefde voor de muziek. Artiesten heet hij hartelijk welkom. Daarvoor kreeg hij van de band op het laatst nog een bedankje. Maar op een of andere manier liet het publiek het afweten. Veel vetkuiven zal Merksplas niet tellen, maar de hartslag van het leven was even te voelen op een koude donderdagavond in een verlaten brasserie.
