Yannick de Kleine, één van de mensen achter The Story of Wortel, is blij dat het spektakel twee dagen stil ligt. “Het was al een heel intens avontuur. Zondag vliegen we er met de hele ploeg terug in.”
“Twee jaar geleden ging ik met mijn partner van toen in Wortel wandelen. Die woonde daar, en als Antwerpenaar stond ik versteld van de pracht van dat domein. Nadien rond de familietafel waren we gauw plannen aan het maken om er een spektakelstuk aan op te hangen dat we daar in Wortel wilden brengen. Hier in het Bezoekerscentrum vond ik nog meer inspiratie. Er bleek immers heel wat geschiedenis verweven met de streek. Toen we hoorden dat we met onze plannen niet in Wortel terecht konden omdat de plek een stilte- en natuurgebied is, konden we gelukkig uitwijken naar Merksplas.”
Techniek
“Ik ben creatief producer van het geheel. Ik hou nochtans niet zo van theater. Ik ben meer een musicalfan, maar zelfs daarin mis ik vaak wat bij voorstellingen. Als toeschouwer moet je iets uniek kunnen beleven, vind ik, en daar kunnen nieuwe technieken je bij helpen.”
“En dat kan je hier bij onze productie meemaken. Je wandelt met je groep ’s avonds door de omgeving van de Kolonie, waar we het hele verhaal brengen. Als toeschouwer krijg je elk een koptelefoon die verbonden is aan je bakje. Daarin hoor je het hele verhaal, de personages, het achtgrondgeluid, en de prachtige muziek die mijn compagnon Tom Volckaerts componeerde. Die bakjes bestonden tot voor kort enkel voor binnenshuis gebruik in musea. We ontdekten ze drie maanden vóór onze première, en ze werden speciaal voor de voorstelling herontworpen. We kunnen daarmee doorheen heel het parcours klank en licht vlekkeloos simultaan aanbieden, zodat je als wandelaar volledig opgenomen wordt door wat je hoort en ziet.”
Vervoering
“Met onze productiefirma The Host willen we op die ervaringen verder bouwen. De techniek die we bij dit stuk onder de knie kregen, worden alleszins ons paradepaardje. Vroeger ging je naar een musical om vervoerd te raken door de indrukwekkende decors. Nu mag je vaak al tevreden zijn als er een groot ledscherm op het podium staat. Een jammere evolutie, en daarom wilden wij back to basics: naar de klantverwachting. Mensen willen als ze gaan winkelen, of in de horeca, of in hun vrije tijd iets extra beleven.”
“Waarom mensen zouden moeten komen kijken? Dé kracht van onze productie zit, denk ik, in de beleving die je ervaart. Je wordt als toeschouwer ondergedompeld in magnifieke scènes. De muziek is super prachtig en speelt een allesbepalende rol. Zo hoor je bijvoorbeeld telkens als de zoon uit het verhaal op het voorplan treedt, of als de sfeer verandert, een soort herkenningsmelodietje. Met Tom heb ik in de aanloop naar deze productie duizenden appjes uitgewisseld met ideeën, deuntjes en riedeltjes.”
“En je kan op je wandeling ook genieten van de natuur hier rond de Kolonie die door de belichting en het verhaal een andere dimensie krijgt die je hier nooit eerder kon meemaken.”
Hoe zijn de publieksreacties tot nu toe?
“Ik sta erop om elke avond de hele tijd mee te draaien. Ik ontvang mee de mensen bij het onthaal, en ik peil ook na afloop hun reacties. Er zijn mensen die tot tranen toe geroerd waren door sommige scènes. De meesten genoten van de ervaring. Soms is er wat kritiek op het verhaal. Maar kom, ik ben nu 22, en ons productiehuis hebben we nog maar net uit de grond gestampt, en hier staan we.”
“Met ‘The Story’ wilden we niet hét theaterstuk brengen van 2021, net zo min als we er een geschiedkundige documentaire wilden van maken. Nee, de grote lijnen van ons geromantiseerd verhaal kloppen geschiedkundig wel. Je wordt er als toeschouwer niet slimmer of niet dommer van: we brengen gezellig amusement op een prachtige locatie, en daar slagen we elke avond in.”
Figurantenwerk
“Elke avond staan we wel versteld van wat er zich hier allemaal afspeelt. Aanvankelijk konden we rekenen op een zestigtal figuranten, maar toen we na corona terug alles opstartten, bleef daar maar de helft van over. Ik heb ontzettend veel respect voor de mensen die hier telkens het beste van zichzelf geven. Dat kost hen bloed, zweet, en tranen, dat weet ik. Ze acteren hun scènes, en crossen constant van de ene uithoek van het terrein naar de andere. Ik ben soms ingevallen voor een van hen, en het is absurd zwaar werk.”
Wat na volgende week?
“Dit is de eerste productie van The Host, en we hebben flink wat geleerd. Gaandeweg heeft het verhaal en het stuk zich gezet. We hebben er maanden met z’n tweeën aan gewerkt, en de voorbije vier maanden hebben we het met een heel team verder ingevuld.”
“We denken dat we met ‘The Story’ wel een visitekaartje hebben gemaakt voor wie we zijn en wat we doen. We willen mensen buiten krijgen. Het concept lijkt wat op een circusvoorstelling, die we in Vlaanderen van her naar der kunnen verplaatsen. Voor de inhoud gaan we op zoek naar verhalen die bij plekken horen en de mensen nog niet kennen. Of we nog terugkomen naar Merksplas? Dat zou wel kunnen. De prachtige locatie leent er zich alleszins toe, en we hebben met de gemeente een goede samenwerking uitgebouwd.”
“Maar nu fixeren we ons op de acht volgende dagen. De ticketverkoop voor de herfstvakantie liep goed, en er zijn nog tickets beschikbaar. We schaven eerst nog wat zwakke puntjes die we ontdekten weg, en we staan klaar om straks terug het beste te bieden van wat we kunnen: mensen pretentieloos een avond laten genieten.”
