Maandag werd Koen Thoné uitgewuifd in VBS Yugro, waar hij jarenlang directeur was. Het vergde wat overtuigingskracht om Koen te spreken, want happig bleek hij niet op dit interview: “Ik denk niet dat de mensen een boodschap hebben aan hetgeen ik zou vertellen. En ik wou het ook niet over het onderwijs hebben, want daar heeft zowat iedereen een mening over. Wat ik daarover denk, is niet langer belangrijk.” Dan praatten we maar over andere dingen.
Over zijn pensioenfeestje dat net achter de rug is, bijvoorbeeld. “Enkele weken terug hield ik dat in de MARc/kT, voor familie, vrienden en collega’s. Her en der had ik blikken dozen op tafel gezet – ‘een terugblik’ leek me een geschikt thema. In die blikken had ik foto’s gestopt die dateerden uit heel mijn carrière. Dan hadden de mensen wat om over te babbelen.” (lacht)
“Op die dozen prijkten vier woorden die ik ook gebruikte in mijn korte openingsspeech, namelijk dankbaar, content, respect en genieten. Die gevoelens wou ik die avond met iedereen die er was delen. Er was veel muziek die avond. De collega’s hadden een liedje gemaakt, en er was nog Radio Tennessee … het werd een avond zoals ik het graag had gehad. Ik zong er met onze Daan een wat aangepast afscheidslied in close harmony, gebaseerd op deze Parting Glass.”
“Mijn (vertaalde) versie ging als volgt:”
Van alle schoolherinneringen die ik ooit heb gehad,
bracht ik ze door in goed gezelschap.
En al het kwaad dat ik ooit heb aangericht,
was niet slecht bedoeld van mij.
En alles wat ik heb gedaan uit gebrek aan humor,
kan ik me nu niet meer herinneren.
Dus vul met mij een afscheidsglas,
goede avond en het beste voor jullie allemaal.
Du vul het afscheidsglas met mij,
en drink op uw gezondheid, wat er ook gebeurt.
Ik sta zachtjes op en zeg welgemeend
goeiendag en het allerbeste voor jullie allemaal.
Dankbaar
“Ja, dat gevoel blijft overeind na mijn loopbaan. Ik heb heel wat mogen doen. Als je pas afstudeert, en jong begint te werken, denk je daar niet onmiddellijk aan. Ik gaf aan verschillende leerjaren les, en kreeg na een tijd de kans om directeur te worden. Dat was zonder examen vooraf; ik werd gewoonweg gevraagd. Ik heb dat eerst twee jaar geprobeerd, met een massa ideeën in het achterhoofd. Maar dan ervaar je plots dat veel dingen niet werken.”
Content
“Ik prijs me gelukkig dat ik altijd mensen rond mij heb gehad op moeilijke momenten. Want die waren er wel. Maar het was leuk samenwerken met de school, het bestuur en iedereen errond. Ze gaven me de kans om dingen te blijven uitproberen. Soms waren er ook stevige discussies, die soms op het randje balanceerden. Maar ik heb dat wel graag. Dingen doorklappen: als je dat blijft doen, komt er altijd wel iets naar boven. Die grenzen heb ik altijd afgetast. Als je ergens voor gaat, moet je blijven praten.”
Respect
“Ik blijf met veel respect en waardering terugkijken op iedereen die in het onderwijs werkt. Leerkrachten, CLB’s, netwerkondersteuners … zoveel mensen die dag in dag uit hun energie in kinderen en ouders stoppen. Als je ziet hoe de onderwijswereld de voorbije jaren veranderde, kan je toch niet anders dan dat te bewonderen. Ik heb in mijn carrière veel gezien. Neem nu het M-decreet, dat zo’n omwenteling betekende. Het is toch knap dat iedereen daar toen het beste van probeerde te maken.”
Enkele foto’s uit Koens loopbaan
Genieten
“Dat is toch het belangrijkste dat er is? Ik probeerde het alleszins altijd wel te doen. In mijn mailtjes naar collega’s zette ik in mijn afscheidsgroet er altijd een zinnetje als ‘en op tijd genieten, hé!’ bij. Als ik terugblik op mijn loopbaan, denk ik dat ik op tijd en stond alles wat kon loslaten. Dat moest wel, om het vol te houden.”
“Of het een eenzaam beroep is, schooldirecteur? Ik had het grote geluk dat we met twee directeurs stonden voor onze twee scholen. Dat was een heel dankbare formule. Niet dat we nooit botsten, gelukkig maar. Anders blijft het niet werken. Maar we bleven altijd praten tot het weer goed zat.”
Bezit van het dorp
“Maar je wordt, zonder dat je het wilt, wel een figuur van het dorp. Ik kende de wereld al wel wat: mijn vader was voorzitter van de Bond van Grote en Jonge Gezinnen, en hij zat ook nog in het bestuur van de KWB. Er kwam dus genoeg volk over de vloer. En Merksplas kende mij. Als ik door het dorp fietste, hoorde ik ‘dat is die met zijn baard die in de kerk zingt’. Toen ging iedereen nog naar de mis.” (lacht)
“Nee, in het dorp zei ik altijd tegen iedereen vriendelijk goeiedag. Maar aan de andere kant: je kan nooit helemaal doen wat je zou willen. Dat zou ik nu eindelijk eens moeten doen: even helemaal uit de bol gaan. Eigenlijk zat ik altijd zo in elkaar, een beetje deugniet zijn, iets doen wat men niet van jou verwacht.”
“Die eenzaamheid viel dus best mee. Hoewel je soms ook met zijn tweeën eenzaam kan zijn. Soms zijn er beslissingen die je samen neemt, maar waarover je elders niet kan praten. Ik heb er wel even door gezeten, en toen ik thuis ook kon praten over wat me op het werk dwars zat, viel er terug heel wat rust over mij.”
Mooiste plek om op te groeien
“Of het dorp kinderen genoeg te bieden heeft? Merksplas is de schoonste plaats om als kind op te groen. Echt, met twee degelijke scholen, en heel wat infrastructuur waarin ze zich kunnen uitleven … Als je andere dorpen ziet, gaat het er hier ook veilig en vreedzaam aan toe. Er is ook genoeg sociale controle om zo’n veilige omgeving te bieden. In de buurt van de skateramp komen bijvoorbeeld genoeg sporters voorbij die een oogje in het zeil houden en het beleid kunnen tippen als er iets fout loopt.”
Plannen zat
“Voor de toekomst heb ik nog een massa plannen en ideeën. Maar het is nog wat te vroeg om die nu al hier te grabbel te gooien. Sommige ideeën moet je wat laten rijpen, hé. Sinds kort ben ik terug in het Sint-Ceciliakoor beginnen te zingen. Dat deed ik vroeger ook al wel, maar toen het me te druk werd, was ik gestopt. Ik voelde me er direct terug aanvaard, het leek alsof ik nooit was weggeweest. Als bas stond ik weer bij de andere bassen van jaren geleden. Zingen hoort bij de dingen die ik het liefst doe.”
“Ik heb veel interesse in de werking van de Heemkring. En ik ben ook nog altijd begeesterd door traditionele volksliederen uit het begin van de twintigste eeuw. Met de Sint-Jorisgilde van Oostmalle probeer ik nu Kempense dansen te verzamelen om die later in te spelen en te digitaliseren. Zo kunnen ze later thuis een danske doen. En nu het Cantabile-koor ermee gestopt is, plannen we een grote zangstonde met alle ex-leden. Daarvan zijn we nu alle mailadressen aan het opsnorren. Het zangrepertoire van de eerste tien jaar willen we ook nog helemaal met begeleiding uitschrijven. Toen zongen we gewoon teksten met de gitaarakkoorden.”
“Vorige week kocht ik nog een contrabas. Die wil ik ook leren te bespelen. En ik heb ook nog een alto- en een tenorsax liggen. Ik wil nog mensen vinden om met een saxofoonkwartet of -kwintet op te treden.”
“En bewegen: het laatste jaar heb ik noodgedwongen thuis gezeten na twee knieoperaties en een schouderoperatie. Dan voel je pas hoe belangrijk het is om fysiek gezond te zijn. Ik ga nu dus elke week eenmaal fietsen, zwemmen en wandelen. Gezond blijven en zingen: het zijn goede bezigheden om je te ontspannen. Dat is een pintje drinken ook.” (lacht)
Zondag op het terras van Café Chapeau
Koen staat zondag 30 juni om 16 u. op het terras met zoon Daan en Rob Van Hove. “We hebben vorige week nog gerepeteerd, en hebben zo’n setlist van een 35 nummers waaruit we kunnen plukken.”
