Vandaag was het 14 februari 2023. Het beloofde een mooie en zonnige dag te worden.
Dat is waarschijnlijk ook de reden waardoor iedereen die je tegenkomt een vriendelijke glimlach tevoorschijn tovert. Naast de kerk staat een enthousiast publiek dat wacht op actie.
Al van voor negen uur heerst er een bedrijvige stilte rond de Sint-Willibrorduskerk in Merksplas. Een grote kraan steekt parmantig haar lange arm uit, richting kerktoren zonder haan.
Mensen met gele en witte helmen lopen kordaat op en af. Op hen rust een zware taak vandaag. Ondanks de Valentijnsdag zullen zij in hogere sferen vertoeven en niet met hun geliefden.
Het kerkgebouw is nog steeds getooid in witte stroken plastiek die zachtjes ritselen door een licht briesje. Er hangt een leuke spanning in de lucht. Als alles volgens plan verloopt, wordt onze torenhaan met koperen bol eindelijk terug naar zijn bestemming gehesen.
Spanning en zenuwachtigheid transformeren stilaan naar een soort van trots op ons liefelijke dorp.
Enkele afgevaardigden van de scholen (Qworzó, VBS en Nautica) lopen stilzwijgend en glimlachend rond. De leerlingen bewaren de zilveren capsule alsof het een geheimzinnige schat is.
Een schuchtere poging om hun lippen in beweging te krijgen, lukt mij alvast niet. Ook de directeur begroet me vriendelijk maar is toch erg zwijgzaam over de geplande activiteiten. Spanning opdrijven hoort nu eenmaal bij het scenario. Er is blijkbaar iets op til waarover de scholen tot op heden nog niet veel wilden meedelen.
Haan van zijn stal
Ook onze burgemeester Frank Wilrycx en pastoor Gaston Belmans lopen geanimeerd rond en vertoeven meer dan ooit met hun hoofd in de wolken. Ik hoor hen vertellen over de restauratiewerken aan de kerk. Door de minder goede staat waarin het gebouw zich bevond, besliste men dat het een dringende opknapbeurt nodig had.
De restauratiewerken zijn sinds november 2022 gestart en in december is ook de torenhaan met koperen bol en de kruisen in stilte naar beneden gedaald.
Voor het eerst sinds 1981 is die haan ‘van zijn stal’ gehaald. De gemeente beschikte over betrouwbare informatie dat er toen al tijdsgebonden voorwerpen in de bol gestopt werden. Vol verwachting klopten de harten van de omstaanders toen de bol werd geopend. “Maar helaas was die, op wat stof na, helemaal leeg” vertelt onze burgemeester.
De capsule
En sindsdien zijn er plannen gesmeed om het in 2023 anders te doen en ‘iets’ van onze huidige tijd te verpakken in een vocht- en luchtdichte tijdcapsule.
Drie scholen hebben dit gegeven verwerkt in een thema. Ze wilden de huidige tijdgeest zelf weergeven en met de ogen van het kind van deze generatie.
In de nieuwe vocht- en luchtdichte capsule zullen nu hedendaagse spullen zitten die over een dertigtal jaren allicht hopeloos verouderd zijn. Mijn eigen fantasie slaat nu al op hol.
Er gaan waarschijnlijk ook een brief van de burgemeester én van de pastoor mee naar de hoge spits. Welke toekomstboodschappen die bevatten, moeten voor ons nu geheim blijven.
Menig kind – alhier aanwezig – zal op die dag weer paraat zijn bij het onthullen van de geheimen in de mysterieuze bol.
In grote verbondenheid werden de drie vertegenwoordigers van de scholen tot bij de bol gebracht.
foto’s: Rit Bols en Rudi Rombouts
Loodzware taak
De drie capsules werden erin stevig vastgesnoerd en nadien sloot men die voor vele jaren af van de buitenwereld. Op onze haan rust nu een moeilijke en loodzware taak.
Een sacraal moment waarin we met z’n allen voelden dat dit een historisch gebeuren was.
Onze gedachten dwaalden naar de dagen die na morgen zullen komen.
En toen kwam de stalen arm van de kraan en ons weerhaantje vertrok naar zijn winderige bestemming. Het liet ons allen achter in de eigen gedachten.
Ons gouden, gerestaureerde Valentijnshaantje zal weer hoog van zijn toren kunnen blazen als de wind hem naar alle windstreken zal draaien en keren.
Hij zal vanop grote hoogte naar alle jonge en oude Spetsers kijken in vreugde en verdriet. De geheimen die in zijn bol verpakt zijn, zullen wij zeker dertig jaar aan hem niet kunnen ontfutselen. Je zou voor minder beginnen te kakelen. En onze haan zal blijven kraaien tot in de eeuwigheid.
