Het moet zowat voor de vijfde keer zijn dat Cultuur Merksplas van het kerkhof op 1 november een plaats maakt voor muziek en teksten. Het gebeurt – zoals op zoveel andere plekken in Vlaanderen – onder de noemer van Reveil. Troostconcerten, waar artiesten en dichters woorden proberen te vinden voor de dingen die moeilijk te zeggen zijn. Om daarmee ‘de drempels weg te werken die ons tegenhouden om iets over een overledene te vertellen, of om iets tegen een nabestaande te zeggen’, zoals organisator Pieter Deknudt het deze week in De Standaard zei.
Het evenement lokte zo’n tachtigtal bezoekers. Het schemerde wat, en de novemberkoude zocht ongenadig een weg onder de winterjas.
Niet alleen de avond in
Kim heette iedereen welkom: “Vanavond, bij de overgang van dag naar nacht, van licht naar donker, maken we er een gezamenlijk moment van, met een begrijpende blik, een schouderklopje, een knuffel. Vanavond hoeft niemand alleen te zijn.”
Troost met een akkoord en een stem
De zangers en zangeressen van Studio Webbert brachten sfeervolle liedjes. Werk van Taylor Swift, Krezip, Suzanne en Freek, …Teder en bescheiden, enkel begeleid door gitaar, ging het over verdriet en het grote gemis, over afscheid en pijn.
Twee dichters van het Turnhoutse Collectief Dichterbij grasduinden in eigen werk, en Rudi van het HuisvandeMens las een tekst over de vruchteloze pogingen om alles terug goed te krijgen: “Een brug maken. Naar jou. Ik probeer het elke dag. Maar mijn brug is ontoereikend. Ik kom altijd ergens halverwege stil te staan. En ook ik moet … terug. Terug naar het alledaagse leven. En jij blijft daar. Jouw ongrijpbare mistige silhouet aan de overkant. En mijn god, wat mis ik je.”
Zo ging de dag ongemerkt over in de avond. De gemeente liet de bezoekers niet zomaar het donker ingaan: ze kregen nog een Reveil-kaars mee. Het warme huis riep, en de leegte was even minder voelbaar, het leed wat meer gedragen.
