De overlevingstocht

Wandelen is op onze – niet meer zo jonge leeftijd – één van de favoriete bezigheden als de meeste wolken ’s ochtends zijn opgeklaard. Deze gezonde hobby hebben wij onze kleinkinderen altijd aangeraden toen ze als kleine deugnietjes bij ons op bezoek kwamen in een schoolverlof.

We planden dan ook meestal wandelingen met te veel snoep en lolligheid. Ik noemde de lange bosuitstap met hen samen de ‘Overlevingstocht’. Ze moesten daarbij hun grenzen leren verleggen om een diploma in ontvangst te kunnen nemen nadien. Kwestie van een goede opvoeding en levensles mee te geven aan ons nageslacht. Merksplas heeft nu eenmaal een mooie en grote diversiteit aan wandelwegen.

Op tocht

Onlangs had ik geopperd dat wij die Overlevingstocht van 12,5 kilometer nog eens graag zouden overdoen met de kleinkinderen.  

Deze benaming gaven we aan de wandeling om aan te duiden dat het bijzonder moeilijk was om die op één dag te wandelen in de Merksplasse bossen. Hun leeftijd was toen zes, zeven, acht en negen jaar.  Als ze de eindstreep haalden kregen ze van mij een rapport met tekst over de geleverde inspanning. En natuurlijk wilden ze ons behagen en allen de eindmeet ook halen. De rugzak werd vooral gevuld met sandwiches, cola en veel te veel snoep. Gezond fruit kon toen helaas niet mee in die kleine zakjes. Die herbergde liever dingen die ze thuis niet zomaar vrij kregen.

Mijn smeekbede was blijkbaar niet in dovemansoren gevallen en achter onze rug werden snode plannen gesmeed om die tocht in Merksplas nog eens over te doen. 

De voorbereidingen

Eén maart werd op de kalender vastgepind en zodoende werden wij voor een voldongen feit gesteld om samen met – de nu twintigers – de twaalf en een halve kilometer te wandelen. Het was een kleine twintig jaar geleden. Er werden wel enige eisen aan ons gesteld. Vroeger moesten wij na de overlevingstocht altijd ‘pejstoemp’ maken met kip. Zeg maar ‘wortelpuree met kip’ in hun gebruikelijke taal. Met onze dialectische benamingen konden ze vandaag hartelijk lachen.

De voorbereiding van de avondmaaltijd begon al met het schillen van grote hoeveelheden aardappelen, wortelen en uien zodat we de puree makkelijk konden opwarmen na de inspanningen. Dat lukte vrij aardig.

Verhalen van vroeger

Zaterdag 1 maart vertrokken we gepakt en gezakt rond twaalf uur ‘s middags na een lekkere koffiekoek te hebben genuttigd. Onze tred moest nog wat aangepast worden aan die van jeugdige benen. Plassen lagen er genoeg en ontwijken was een aangename bezigheid. Een heerlijke ervaring om nooit meer te vergeten.

Regelmatige pauzes nemen was wel nodig om de meegenomen snoep tijdig verorberd te krijgen. Nicolas, de tandarts in ons gezelschap keek argwanend naar mijn gulle gaven. Hij schudde zijn hoofd en zijn ogen spraken boekdelen. Andere herinneringen aan vroeger welden spontaan op. De nodige lachsalvo’s verbraken regelmatig een ingetogen stilte.

Zo vloog vroeger ooit eens een vinkje zich te pletter tegen de verandaramen toen onze vier kleinkinderen bij ons in de tuin speelden. Siebe nam toen onmiddellijk het initiatief om de begrafenis te regelen. Hij ontpopte zich als vanzelfsprekend tot dienstdoende pastoor. Hij was als kind al gefascineerd door het ontwerpen van mooie en speciale kleren. Een habijt was zo ineen geflanst met wat oude lakens. Hanne en Yenthe verzonnen de liturgie om het vinkje de gepaste eer te bewijzen. Zij bedachten daarbij een respectvol scenario voor de uitvaart.

We keken ernaar en zagen dat het goed was.

In de tuin werd een kuiltje gemaakt en er stond een kring met stoelen rondom. Ingetogen zaten we daar en baden gebeden die niet bestonden. 

Maar aan de echte intenties kunnen veel volwassenen nog een lesje nemen. De laatste eer werd bezegeld met kleine en gemeende traantjes.

Merksplasse plassen

De langdurige regen van de laatste tijd maakten de bossen in Merksplas drassig en glibberig. Ontwijken van plassen was vandaag een sierlijke choreografie bij onze wandelaars. Vroeger bestond dat ook al maar toen sprongen de kleine gangsters moedwillig in de plassen om  zich maximaal te bevuilen.

De mama’s en papa’s kregen een zak met besmeurde kleren na een weekendje bomma en bompa. Nu zag ik regelmatig dat de kleinkinderen bedenkelijk het hoofd schudden omdat er in Merksplas zoveel slijk te vinden was. Nu moeten ze immers zelf instaan voor propere en nette kleding. Een hemelsbreed verschil. 

De ‘pejstoemp’ met kip nadien smaakte voortreffelijk en de nostalgie naar het voorbije werd weer eens stevig opgerakeld. Vroeger leek alles zo eenvoudig en simpel.