Ik moet toegeven dat ik niet echt blij word van een tweetal aan mijn deurbel. Zulks is meestal een teken dat men mijn geloofsovertuiging wil bijspijkeren, dat men mij ergens wil bij inlijven of zo. Maar het gebeurt wel face to face.
Het tweetal bestond uit een kleine én een lange heer die, toen ik in goede luim de deur voor hen opende, in die opstelling voor mij stonden gepositioneerd. Dat leek mij alvast sympathiek. Maar ook tactisch interessant. Hun openingszinnen verdampten wel terstond terwijl ik aan het afwegen was met welke woorden ik hen zou kunnen afschepen. Maar zoals gezegd: ik was in goede luim.
Ik hoorde mezelf minzaam repliceren dat ik atheïstisch van inborst was en dat er bij deze deurbel echt niks te rapen viel, waarna de kleinste vooraan tegenwierp dat er toch iets moest zijn.
Iets moest zijn…
Wederom hoorde ik mezelf antwoorden, namelijk dat wij afstammen van dieren en dat ik aan de poort van Sint-Pieter mezelf nog niet zag aanschuiven achter godbetert een baviaan.
Heb je dat gat al eens bekeken? legde ik hen nog voor. De langste draaide zich half om en ik zag zijdelings bij hem een lach verschijnen.
Hij was naar mijn overtuiging de meest visuele van het stel.
