De natuur deelt elke dag wel ergens verrassingen uit. Soms groot, soms klein. Wie goed kijkt, krijgt veel. Verleden week was duidelijk mijn dag. Ik kreeg veel. Wandelend langs het water zat hij daar. Op een kale paal, statig en onbewogen; een papegaaienduiker. Hoe komt dat dier hier terecht?
Die klimaatopwarming is zo slecht nog niet, dacht ik stil en diep in mezelf. nu nog flamingo’s in de Kempen en we zijn er helemaal. Een euforisch ontdekkingsgevoel overspoelde mij. Doch deze zalige overprikkeling werd snel omgebogen door een onstuitbare digitaliseringsdrift. Deze duiker moest instant gefotografeerd worden. En reeds bij het klikken, vergenoegde ik me in een waterval van likes, wows en wauws die me tegemoet ging komen. Lieve digi-vrienden, ik zie jullie zo graag. Jullie duimpjes gaan mijn dag optillen tot een eenzame hoogte. Ondertussen was de echte vogel al lang verdampt. De maritieme papegaai was een foto geworden…
Tien stappen dichter bij “the real thing”, zag ik abrupt wat ik niet wou zien. Er was geen papegaaienduiker meer te zien en erger … er was er nooit één geweest.
Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Niet goed wetend wat te doen. Alles was al gedeeld … De eerste likes stroomden ondertussen al binnen. Met het ordinaire gekir van wat stadsduiven op de achtergrond besloot ik verder te wandelen alsof er niets aan de hand was. Voortaan ging ik me strikt beperken tot kijken naar echte vogels. Gedaan met foto’s, gedaan met delen, gedaan met digitaal gedoe.
