Een foto van een banaal straattafereel in een al even banale wijk, hoor ik de lezer luidop denken. Niet eens in Merksplas, al had het gekund. Moet dit nu echt gepost worden op “onze” lokale nieuwssite? Wat valt daarover nu te schrijven? Exact hetzelfde vroeg ik me af toen een Rotterdamse beeldenvanger deze foto in mijn mailbox dropte.
Straten lijken ons slechts te bekoren als ze iconisch zijn en ongevraagd een deel van ons geheugen werden, ook al zijn we er nooit geweest. Zo heeft iedereen wel ergens een beeld van Piccadilly Circus in London met zijn rode bussen. Of van een New-Yorkse avenue met gele taxi’s of van een Aziatische straat met een kleurrijke kakofonie aan auto’s, fietsers en riksja’s … En mocht dat alles toch niet het geval zijn, dan ben je die straatbeelden zeker al tegengekomen in de Ikea, afdeling decoratie.
De poster en het leven
Maar wat betekenen deze “grote” straten nu echt in ons leven? Weinig en meestal niets, is het ontluisterende antwoord. Deze straten leven niet in ons. Hun natuurlijke thuishaven is de must-do-lijst van je citytrip. Het enige wat je er meestal gedaan hebt, is gelijkenissen zoeken met die vermaledijde Ikea-poster en besluiten dat ze je ze al of niet gevonden hebt. En o wee als die gele taxi of die rode bus dan niet voorbijrijdt…
De straten in ons hart
Dorpsstraten daarentegen rijden dwars door het hart van ons leven. Al zijn we ons daar niet meteen van bewust. Ook in ons eigen dorp is het niet anders. Elke Spetser heeft wel enkele straten die diep met hem verbonden zijn. Zo kent toch iedereen dat steegje waar je eerste afspraak met dat eerste lief plaatsvond. De stoere verhalen over kattenkwaad, bij uitstek te vertellen op de familiefeesten, spelen zich altijd wel af in een straat. Zo is er ook die straat waar je die eerste keer alleen over het zebrapad mocht of die straat waar je lelijk op je knieën terechtkwam na een stormloop. Ontelbare anekdotes haken zich vast aan een straat.
Dorpsgevoel
Maar het gaat niet enkel over onze persoonlijke herinneringen. Sommige straten hebben nagenoeg iedereen verenigd. Ze zorgden voor een ongezien dorpsgevoel, zowel vroeger als nu. Denk maar aan de route van de bevrijders door ons dorp. Welke gezamenlijke emoties zijn daar wel niet beleefd op dat moment? En hoe verbindend was de stille optocht voor Jarne niet? Een parcours dat ons nimmer zal loslaten.
De Rotterdammer heeft achteraf bekeken gelijk. Er bestaan geen banale straten, tenzij op de afdeling decoratie van je weet wel welke winkel.
