Het roze licht

Deze ochtend was het zover. Het was er en het toonde zich om zeven uur exact.

Dagenlang was er commotie over het al of niet verschijnen van de jaarlijkse roze gloed over Merksplas. Actiegroepen voor en tegen het licht verloren zich in bekvechterij.  Zelfs een stropop met de beeltenis van de alom geliefde burgemeester werd aan een lantaarnpaal gehangen met een bord “nooit meer licht”.

Ooit was het roze licht gewoner dan gewoon. Het was er altijd en overal. Zelfs de dieren hadden zich aangepast. Oehoes met roze irissen lokten natuurvrienden van over de hele wereld. Het roze licht was in een ver verleden verbonden aan de glazen kweekpaleizen die her en der verspreid waren. Onder haar vruchtbare gloed groeiden en bloeiden er paprika’s, tomaten en zoveel meer. 

Uit het Oosten stroomden mannen en vrouwen om dit alles de klok rond te plukken. Ze lieten alles achter om hier dicht bij het licht een leven op te bouwen.

Vandaag, twee eeuwen later, is de wereld veranderd. Circulaire economie, korte keten en duurzaam leven hebben het agrarische landschap drastisch hertekend. De folkloristische herdenking van het roze licht in Merksplas doet elk jaar vele wenkbrauwen fronsen. Wie er niet woont, snapt er geen snars van. 

De Spetsers van Merksplas zal het niet deren. De vogelpik en het roze licht zullen de eeuwen trotseren. Op die ene dag van het jaar mogen hun kinderen in de enige serre van de Kempen voor één keer nog eens vruchten plukken in het roze licht.

En daar moet de rest zich bij neerleggen.