Het podium krijgt vorm. Hoe ging dat: “het leven is een schouwtoneel….”? ‘Of, in de befaamde woorden van Macbeth zelf: “Life’s but a walking shadow, a poor player / That struts and frets his hour upon the stage, / and then is heard no more; it is a tale / Told by an idiot, full of sound and fury, / Signifying nothing.”
De door wroeging en cynisme verteerde Macbeth is al een postmodernist, lijkt het; een mens zonder moreel houvast, voor wie “alles gelijk” is en iedereen hetzelfde, de heilige, de zondaar, de fatsoenlijke mens, de moordenaar: allemaal lieden met wie we vanuit onze troon van luiheid een goedkoop medeleven kunnen voelen zonder echt te moeten voelen.
Alles begrijpen is alles vergeven, ja, dat zal wel, een gemakkelijk motto voor lafaards. Weldra dus in de voortuin.
En ik moet dringend op zoek naar een goede Nederlandse vertaling.
Eigen poging:
Leven is maar een stappende schim,
een arme duts die een uurtje prult en pruilt op de planken,
en dan voor altijd zwijgt;
het is een vertelsel verteld door een dwaas,
vol lawaai en razernij, met nul betekenis…
“”
