Een leeg lokaal met lege stoelen. Hoe kan zo’n leegte mijn gemoed vullen? Ik keek nochtans gewoon naar wat ik zag: twee lege stoelen.
Wie zo kijkt, is slechts een waarnemer van dingen in het hier-en-nu. Maar als één mensenhand een ding aanraakt, ontstaat er zoveel meer.
Elk aangeraakt ding begint immers aan een lange reis van betekenissen en wordt stilaan een verhaal.
Zo zetten de Joden dikwijls een lege stoel aan de feesttafel. Die staat er klaar voor het ogenblik dat de profeet Elia zich onverwachts zich zou aanbieden. Een vingerwijzing voor de Messias die zich ook op een dag zal aanbieden.
De stoel staat symbool voor wat nog komen moet. Het is een hoopgevende knipoog naar de toekomst. Met de blik naar achter zet men in sommige families een lege stoel op de plaats waar een geliefde ooit aan tafel zat. Deze stoel kijkt terug en staat symbool voor wat gekoesterd werd.
En verder kan een lege stoel ook de stoel zijn van diegene die men verwachtte maar niet kwam opdagen. Het is de stoel van de ontgoochelende afwezigheid in het hier-en-nu. En zo heeft elke lege stoel wel zijn verhaal. Het is nooit alleen maar een stoel.
Spreek ermee, het verhaal zal je tegemoet komen.
