Lupinen, zo las ik vorige week in een tuinboek, passen bij zandgrond.
En dus begon ik te dromen: lupinen wiegend op de achtergrond, tegen de schutting, achter de hydrangea’s en azalea’s. Wat kan er mooier zijn? De zaak bleef daar hangen, want de tuin groeit me toch al boven het hoofd.
Maar gisteren, tijdens het schoonmaken, vond ik in een voorraadpot in de keuken een zakje lupinenzaad. Alsof mijn ouders aan hetzelfde hadden gedacht als ik. En ik ging zaaien. In een hoekje van de tuin waar ik tijdens een archeologische opgraving ook drie vergeten struikjes tegenkwam. Ze leefden nog, ondanks brandnetels en ander gewoeker. Nu is het afwachten. Het zijn die kleine vondsten die me hier blij maken.
