De laatste dagen zijn we in shock tot wat mensen in staat zijn als ze gehersenspoeld worden door media, religie en geopolitiek. Een gesprek met Ramsey Nasr in de media over menselijkheid deed me in de spiegel kijken.
Ik ben moe
ik zit in een dip
even weet ik het niet meer
er is iets aan de hand in de wereld en in mijn leefwereld
ik, jij en wij ervaren dat er iets schort in onze samenleving
ons morele kompas slaat tilt
de menselijkheid is vaak verworden tot holle woorden en dolle frasen
Alhoewel
Wij ervaren zeker nog mooie medemenselijkheid als het even niet meezit. Maar dat komt uiteraard niet elke dag op tv en in de andere media. Vorige dinsdag hadden onze vrienden samen met ons een lange wandeling gepland die aan De Klapekster in Wortel vertrok. Ik had hen via mail geopperd dat ik nood had aan een opkikkertje. Prompt en haast per kerende kregen we een voorstel om bij de eerstkomende mooie dag een lange wandeling in te plannen.
Veertien kilometer stappen in mooie natuurgebieden bezorgden ons terug wat rust in het hoofd. We keken naar paddenstoelen, de weidse landschappen en dat met een aankomend herfstgevoel. Het kinderlijke snoepen van de gummibeertjes en het plaatsnemen op de scheve bank aan het Kasteel van Hoogstraten deden ons genietend lachen en relativerend kijken naar realiteiten.
De apotheose moest weliswaar nog komen, want ’s avonds zouden die vrienden onze eigen kookplaat inpalmen om een lekkere maaltijd tevoorschijn te toveren. Met graagte werd ik in tijdelijke werkloosheid verbannen. Sergio Herman zou verbleken bij het proeven van de ‘zalm-ui-tomaten’-schotel van Jean. Terwijl ik eigenlijk geen tomaten lustte in mijn onderbewustzijn.
Wonderen zijn dus de wereld niet uit. Dat fijngevoelig aanvoelen van – en eenvoudig er gewoon zijn voor mensen – is het mooiste geschenk dat je van iemand kunt krijgen! Van onschatbare waarde! Men zegge het voort!
‘Iets mis met de menselijkheid’
Vorige week werd ik al erg getroffen door het betoog van acteur en schrijver Ramsey Nasr op de Nederlandse tv.
Ook in vele landen werd zijn oproep gehoord en belandde de tekst in de kranten wereldwijd en bij ons. Of in Knack:
Nasr, zoon van een Palestijnse vader, kaartte in zijn voordracht aan dat er maar weinig aandacht is voor het Palestijnse leed in de media. De Nederlander vertelde dat ze ‘doorgaans per aantal’ worden genoemd. ’48 doden, 1.200 gewonden, geen namen, maar nummers. Dat geeft aan hoe wij ons mededogen verdelen. Want ook Palestijnen worden levend verbrand.’
De acteur concludeerde vervolgens dat er ‘iets mis is met de menselijkheid’. ‘Die van onszelf en van eenieder die toekijkt en niet ingrijpt’, zo stelde Nasr, die afsloot met een wens: ‘Dat iemand van de honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen, doden en gewonden, de namen zal noteren. En dan avond na avond hun familieleden zal interviewen op nationale televisie. Dit komt neer op talloze tv-uitzendingen. Dit zou absurd zijn, maar wel eerlijk.’
Een boodschap van eenvoud en menselijkheid
Binnenkort breekt de kersttijd weer aan en dan word ik opnieuw week van nostalgie naar de tijd van bij mijn grootouders. Ik zal zoals elk jaar hetzelfde aftands kerststalletje van ‘moemoe’ in onze living zetten. Het lijkt wel een goedkoop exemplaar van bij de kringwinkel. De vaal gekleurde beeldjes die erin staan zijn onthoofd door onze bijtgrage hond. Als toemaatje en compromis aan de economie steek ik dan wel wat ledlampjes aan. Doch zeer tegen mijn zin.
Onze kinderen en kleinkinderen lachen zich jaarlijks een bedenkelijk lachje van onbegrip. Ze willen me een nieuw en modern stalletje als cadeau schenken.
Ik predik elk jaar opnieuw de boodschap van eenvoud en menselijkheid, maar mijn wijze lessen worden met onbegrip in de wind weg gelachen. Op 24 december zal ik opnieuw met graagte over de universele waarden vertellen die ik van mijn grootouders heb geërfd en van vrienden heb mogen ontvangen! Men zegge het voort!
