Millefeuille

Als ik naast een Laatste Avondmaal ook nog een laatste woord mocht kiezen dan is het wel zeker ‘millefeuille’.

Het klinkt voor mij als kraakvers bladerdeeg in de mond. Eén hap en ik ben verloren in een zinnenstrelende sensatie die de omringende wereld doet verdwijnen. De vele krokante laagjes geven het geheim van de vulling  nooit in één keer prijs. Proeven en traag smaken, is de enige optie.

Zo ook met de foto waar een kale boom op de voorgrond alles lijkt te verbergen. Maar wat de boom verborgen houdt, kan ze beter omarmen: een vrouw die haar baby zachtaardig koestert. Nu het oog door de boom enkel de vrouw en de baby ziet, vallen plots de vierkante gaten op. De vrouw en de baby hebben nu iets weg van een Zwitserse gatenkaas. Het silhouet van een muur met witte bakstenen en 8 ramen komt traag in beeld doorheen de vrouw en doorheen de boom.

Alles van waarde vraagt zijn tijd en laat zich stap voor stap kennen. Niet wat je ziet maar wat je nog gaat zien, zal het geheim onder het volgende laagje onthullen.