Nope, ik ga hier niet lopen klagen over de hitte waar ik tijdens de voorbije regens zo lang naar heb verlangd. Doe/ik/niet. En nee, het is ook niet het moment om nu al onze waterreserves in vraag te stellen. Stel je voor.
Wel noopt die hitte mij om de grenzen van meligheid hier af te tasten blijkbaar, want pure hitte pompt altijd wat lusteloosheid in je lijf. Bij mij dan toch.
Nog niet zo lang geleden hebben wij het grootouderschap mogen omarmen. Sedertdien is er in ons leven een nieuw soort van warmte geslopen – de pure warmte van onschuld; het kleinkind dat zich in volle vertrouwen in je armen legt of zich erin laat wiegen alsof je een, weliswaar krakkemikkig, maar niettemin betrouwbaar toestelletje bent in een speeltuin.
De-pure-warmte-van-onschuld: wat een heerlijke combinatie van woorden!
En nee, ook de reserves hiervan weiger ik in vraag te stellen.
Ondanks de hitte.
