Over achtersteegjes aan de zijkant

Wat vertellen achtersteegjes ons? Zijn het meer dan gewoon steegjes ergens achterin? Is er daar meer dan verval aan de verre zijkant van het leven? 

Wie de steegjes wil horen praten, moet er blijven hangen, blijven zitten en traag kijken naar wat stil lijkt te staan. Wie genereus zijn tijd aan deze plekken schenkt, zal merken dat ook daar het leven gewoon wordt geleefd. Maar dat het gewone leven ook daar gedijt, doet pijn in de oren van de hoofdstraatbewoners. 

In de hoofdstraat is het een ondragelijke gedachte dat het leven, dat hun leven op een of andere wijze iets zou te maken hebben met dat leven daar aan de zijkant. Voor alle zaken die dan op elkaar lijken, werden nieuwe woorden gemaakt die het verschil tussen de hoofdstraat en de zijstraat aflijnen. En zo ontstond er een taal om over de zijkant te spreken. Een zijkant die nu echt ten diepste verschillend was van de hoofdstraat. Vanaf dan sprak men over achterstelling en achterstandswijken, over marginaliteit en marginalen, over kansarmen en leefloners …  

Zelfs de natuur aan de zijkant kreeg een nieuw vocabularium. De fauna geraakt niet verder dan groot en kleine ongedierte en de flora beperkt zich tot een waaier van onkruid. “on” staat centraal in de nieuwe classificatie. Fauna en flora hebben daar geen bestaansrecht om gewoon mooi te zijn. Ze zijn er om bestreden te worden door firma’s met producten. 

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. In de hoofdstraat durft men dromen. Men heeft alle hoop gezet op de messiaanse gulheid van projectontwikkelaars die met een hokus pokus onbetaalbare woonhubs neerpoten waar mens, groen en dier kan leven zoals het hoort en waar het “hoofdstraatees” terug de officiële taal is. Men spreekt dan steevast over een “opwaardering van de wijk” die een positieve dynamiek teweegbrengt. Trendy coffee- en foodbars in het straatbeeld zijn de eerste tekenen van ommekeer. Niemand die zich nog afvraagt waar de “inheemse marginalen” dan plots naartoe zijn gegaan.