Toen deze week een fotograaf me zijn beelden van het nieuwe gevangenisdorp in Haren liet bekijken, was ik er zeker van. Er is wel degelijk een nieuw genre in de fotografie: penitentiaire esthetiek.
Niet zozeer de gevangenis en nog minder haar leven, maar bovenal haar geometrisch lijnenspel speelt de hoofdrol in dit genre. De schoonheid van de mekaar kruisende lijnen en hoeken in een regen van schaduwstrepen trekt de blik van de gevangenis weg.
Het koude traliewerk heeft van oudsher zijn taak weer volbracht. Zelfs het harde, zielloze beton vormt een welgekomen grijstint te midden van het wit zonlicht en de zwarte schaduw. In de laatste fractie van onze blik blijft een harmonisch zwart/wit schouwspel in onze gedachten hangen; de herinnering aan iets moois.
Het toekomstige leed dat de boetedoening in dit dorp nog zal genereren, is dan al lang uit het blikveld verdwenen. Kunst onttrekt de mens altijd even uit de werkelijkheid.
