Met Pasen heb ik de fameuze urbi et orbi gehoord, de zegen die de paus geeft tijdens Pasen en Kerstmis aan de stad Rome en de wereld.
Maar eerlijk gezegd heb ik het vooral gezien; oude mannen met mijters op hun kale schedels, mijters als de open bekjes van verschrompelde kuikens in een vogelnest, bedelend. Ik schrijf gewoon op waar ik aan dacht. Sorry.
Waar ik ook aan dacht, waren de woorden van mijn eigen vader zaliger. Ik stel me nu voor dat hij die declameerde na dergelijke urbi et orbi van een vorige paus met een mijter, ook met Pasen dus. Of met Kerstmis. Waar ik wel zeker van ben, is dat hij die woorden met ons deelde, met de aankondiging dat hij toch ook een mondje Latijn sprak.
Hij schiep er namelijk genoegen in ons die woorden te laten nazeggen, met een glimlach op zijn gezicht, wachtend tot we vroegen wat ze betekenden:
‘Tis népis potentis négroté.’
