Bravo aan de Berbers van Borgerhout!

Op 26 november 2002 stonden mijn echtgenote en ik op de Turnhoutsebaan in Borgerhout. De situatie, waar we toen nietsvermoedend in terecht waren gekomen, was hallucinant.

Boho burning

Massa’s zeer jonge Marokkanen kwamen op straat, scandeerden het uit, liepen over de geparkeerde auto’s van dak tot dak, wierpen met alles wat ze konden vinden naar de ordediensten en vernietigden ongeveer elke ruit die ze tegenkwamen: BOHO was burning. Abou Jahjah was ter plekke en prominent aanwezig. De toenmalige burgemeester en korspchef ook. Daar te midden in het inferno in gesprek met de massa. Wie doet dat vandaag nog? 

Vorige week leek de geschiedenis zich te herhalen. Althans, dat dacht ik op het eerste zicht. Doch de context op deze zondagavond was anders, hoewel de getuigen van 2002 hun hart vasthielden. Sommige winkels hadden hun rolluiken al naar beneden gedaan en de deuren gesloten. Op zondag 27 november vierde de Berbergemeenschap haar overwinningsfeest. Na de laatste goal nam ze de openbare ruimte in als een onstuitbare vloedgolf.

Uitzinnig feest

In Borgerhout is dat de Turnhoutsebaan: de levensader van de 2140 wijk. De plek om je statement nationwide te maken. Ik zag dansende, springende en uitzinnig juichende mensen. De scooters en de nog aanwezig wagens bleven toeteren. En overal Marokkaanse vlaggen. Veel blank was er niet te zien. De denigrerende schimpnaam Borgerrokko leek wel een geografisch feit geworden. Ik werd meerdere keren aangesproken “wij hebben jullie naar huis gespeeld”. Ik kon met een gerust hart zeggen dat ze verdiend gewonnen hadden. En het feest ging verder.

Toch was er daar meer aan de hand dan een dik verdiende 2-0 voor Marokko. Deze gemeenschap zit al een tijd niet goed in haar vel. De werkloosheidscijfers onder de jongeren zijn er onaanvaardbaar hoog. De onderwijsproblematiek bij jongeren weegt door op de volgende generaties. Zo hard dat de burgemeester hen zelf een attitudeprobleem inzake opleiding en werk aanwreef in augustus 2016. En altijd zweeft dat “racismegevoel” tussen alle mazen van het net door. In de sociologie is aan alle voorwaarden voldaan om te spreken van kansarme wijk met een problematische sociale mix.

Foto’s © Tessa Kraan

Bravo!

Maar zondagavond was het hun avond. Voor één keer hadden ze wel gewonnen, en hoe. En juist dat hebben ze die avond getoond. Maar tegen ieders verwachting in, deden ze dat met een uitzinnig spontaan volksfeest. En ja, er zijn enkele e-bikes in vlammen opgegaan. Een tiental arrestaties hebben effectief plaatsgevonden. Maar er was geen sprake van een open veldslag in straat zoals we dat in Brussel weer jammerlijk moesten ondergaan. Het vandalisme beperkte zich tot onregelmatigheden die we op een nieuwjaarsnacht ook kennen.

Juist daarom moeten we de Berbers van Borgerhout zo dankbaar zijn en hen dubbel en dik “Bravo!” zeggen. Ze hebben ondanks de precaire situatie waarin ze leven, niet het scenario van Brussel gekozen. Ook felicitaties voor de ordediensten die discreet en professioneel te werk gingen en vooral dit feest niet hebben “gekwalificeerd” als een oproer. Ik hoop dat de beleidsmakers in de stad dit ook doorhebben.

Het is hoog tijd dat de gepredikte slogan van het beleidsplan “de grote verbinding” een aanvang neemt. En laat deze dan bij voorbaat beginnen met een grote “Bravo aan de Berbers van Borgerhout!” te zeggen.