Demir aan de strop…

Dit kort sms’je kreeg ik nadat ik met enige tumult gescheiden werd van mijn medewerkers afgelopen maandag:

Er werd beslist dat ik de markt van Merksplas moest verlaten met een politievoertuig dat, in tegenstelling tot mijn eigen wagen, niet ingesloten werd door talloze tractoren. Afzender van de sms is mijn chauffeur, die ter plekke bleef. De braafste mens die je je kan inbeelden; maar bovenal is de sfeer die hij beschrijft onvoorstelbaar.

Ben ik als persoon minder waard omdat ik Koerdische roots heb? Mag er met bommetjes gegooid worden richting mijn medewerkers omdat ik als beleidsmaker de verantwoordelijkheid neem om eerlijk te zijn tegen de landbouwers? De eerlijkheid die ze te lang nooit gekend hebben? We kennen eigenlijk allemaal het antwoord op die vragen.

Vertrokken met goede moed

Toen ik maandagavond naar de Kempen trok was dat met goede moed. Al voor de vijfde keer op rij kreeg ik de kans om rechtstreeks, face-to-face, uit te leggen waarom het zo belangrijk is dat we ons landbouwbeleid heruitvinden. In elke provincie organiseerde Algemeen Boerensyndicaat avonden met honderden landbouwers om hen kritische vragen te laten stellen over het stikstofakkoord. Vragen die ik niet uit de weg ga. De laatste avond was blijkbaar bestemd om mis te lopen.

Hoe gaan we weg van de ondraaglijke leningen en het erbarmelijke verdienmodel waarbij enkel de agro-industrie zijn rekening aandikt en de vervuiling van onze natuur triomfeert? Hoe maken we de shift naar een eerlijk en duurzaam model waarbij de boer meer overhoudt aan het einde van de maand en onze eigen supermarkten vlees, zuivel en groenten van bij ons vol trots aanbieden? Daar had het over moeten gaan.

Slikken

Het is slikken als je dan zo’n avond moet meemaken. Demir aan de strop… Toch blijf ik overtuigd: meer dan ooit is het tijd voor de naakte waarheid voor de boer, na jarenlang Galgje spelen door de bond.

Om te voorkomen dat onze economie, woningbouw én landbouw op slot gaat, is er maar één weg: de uitvoering van ons stikstofbeleid. Met harde maatregelen en uiteraard raakt dat mij ook. Zeker omdat de individuele landbouwers hier geen schuld treft. Ik begrijp hun woede. Dat is ook de reden waarom ik mij verantwoordelijk voel om ze zélf uit te leggen waarom we dit moeten doen. Er is echter een juridische realiteit die ons dwingt tot fors ingrijpen. Het laatste wat we nu mogen doen is het beleid van het verleden verderzetten. Landbouwers verdienen eindelijk iemand die eerlijk is tegen heb, hoe hard het ook is, maar die tegelijk ongezien veel middelen gaat investeren om de toekomstige landbouwers een toekomst te geven.

Mijn respect voor de boer is te groot om ze allemaal weg te zetten als doodsbedreigers. De meesten onder hen, ook afgelopen maandag, apprecieerden mijn aanwezigheid in Merksplas, hoe oneens ze het ook met het beleid zijn. Respectvol van mening verschillen kan.

Laten we dat zo houden.