Opsomming

Op 26 november 2002 stonden mijn echtgenote en ik op de Turnhoutsebaan in Borgerhout. De situatie, waar we toen nietsvermoedend in terecht waren gekomen, was hallucinant.

Boho burning

Massa’s zeer jonge Marokkanen kwamen op straat, scandeerden het uit, liepen over de geparkeerde auto’s van dak tot dak, wierpen met alles wat ze konden vinden naar de ordediensten en vernietigden ongeveer elke ruit die ze tegenkwamen: BOHO was burning. Abou Jahjah was ter plekke en prominent aanwezig. De toenmalige burgemeester en korspchef ook. Daar te midden in het inferno in gesprek met de massa. Wie doet dat vandaag nog? 

Vorige week leek de geschiedenis zich te herhalen. Althans, dat dacht ik op het eerste zicht. Doch de context op deze zondagavond was anders, hoewel de getuigen van 2002 hun hart vasthielden. Sommige winkels hadden hun rolluiken al naar beneden gedaan en de deuren gesloten. Op zondag 27 november vierde de Berbergemeenschap haar overwinningsfeest. Na de laatste goal nam ze de openbare ruimte in als een onstuitbare vloedgolf.

Uitzinnig feest

In Borgerhout is dat de Turnhoutsebaan: de levensader van de 2140 wijk. De plek om je statement nationwide te maken. Ik zag dansende, springende en uitzinnig juichende mensen. De scooters en de nog aanwezig wagens bleven toeteren. En overal Marokkaanse vlaggen. Veel blank was er niet te zien. De denigrerende schimpnaam Borgerrokko leek wel een geografisch feit geworden. Ik werd meerdere keren aangesproken “wij hebben jullie naar huis gespeeld”. Ik kon met een gerust hart zeggen dat ze verdiend gewonnen hadden. En het feest ging verder.

Toch was er daar meer aan de hand dan een dik verdiende 2-0 voor Marokko. Deze gemeenschap zit al een tijd niet goed in haar vel. De werkloosheidscijfers onder de jongeren zijn er onaanvaardbaar hoog. De onderwijsproblematiek bij jongeren weegt door op de volgende generaties. Zo hard dat de burgemeester hen zelf een attitudeprobleem inzake opleiding en werk aanwreef in augustus 2016. En altijd zweeft dat “racismegevoel” tussen alle mazen van het net door. In de sociologie is aan alle voorwaarden voldaan om te spreken van kansarme wijk met een problematische sociale mix.

Foto’s © Tessa Kraan

Bravo!

Maar zondagavond was het hun avond. Voor één keer hadden ze wel gewonnen, en hoe. En juist dat hebben ze die avond getoond. Maar tegen ieders verwachting in, deden ze dat met een uitzinnig spontaan volksfeest. En ja, er zijn enkele e-bikes in vlammen opgegaan. Een tiental arrestaties hebben effectief plaatsgevonden. Maar er was geen sprake van een open veldslag in straat zoals we dat in Brussel weer jammerlijk moesten ondergaan. Het vandalisme beperkte zich tot onregelmatigheden die we op een nieuwjaarsnacht ook kennen.

Juist daarom moeten we de Berbers van Borgerhout zo dankbaar zijn en hen dubbel en dik “Bravo!” zeggen. Ze hebben ondanks de precaire situatie waarin ze leven, niet het scenario van Brussel gekozen. Ook felicitaties voor de ordediensten die discreet en professioneel te werk gingen en vooral dit feest niet hebben “gekwalificeerd” als een oproer. Ik hoop dat de beleidsmakers in de stad dit ook doorhebben.

Het is hoog tijd dat de gepredikte slogan van het beleidsplan “de grote verbinding” een aanvang neemt. En laat deze dan bij voorbaat beginnen met een grote “Bravo aan de Berbers van Borgerhout!” te zeggen.

Ergens heb ik Zondereigen altijd als een soort veredeld gehucht van Merksplas beschouwd – omdat er familie, vrienden en kennissen wonen – hoewel het eigenlijk tot Baarle-Hertog behoort en enkel parochiaal tot Merksplas. 

Ik ben geboren en getogen in Zundert (net over de bult bij Meer), maar woon sinds 2003 in Merksplas. We hebben 3 kinderen die in Qworzó school liepen. Mijn motto is: “we zijn op de wereld om mekaar te helpen”
Ik ben al enige jaren vrijwilligster bij Samana Merksplas en Zondereigen en op onze activiteiten zie je me meestal met een fotocamera rondlopen.
Je zou me ook kunnen kennen van de Bloedgeefavonden van het Rode Kruis waaraan ik me steentje probeer bij te dragen.

Meer »

Ik ben de beheerder en conservator van de Plantentuin van Merksplas, een groene oase waar je kan genieten van de natuur, van de rust en van een lekker drankje op het terras.
Ik sta graag tussen mijn planten en tussen de mensen.

Meer »

Ik heb een zangschool op de Steenweg op Beerse. Musicalschool Tierlantijn is ook een hersenspinsel van me. Ik geef zanglessen en stemcoaching voor zangers, zangeressen en sprekers zoals bijvoorbeeld leraars, leraressen of acteurs. Ik heb een zestigtal leerlingen die de studio wekelijks of tweewekelijks bezoeken.

Meer »

Dit weekeinde vindt in Mechelen opnieuw de Antiquarenbeurs plaats. Ik geloof niet dat ik zakgeld over heb, maar ik verheug me in elk geval op de geur van leer, perkament en goed papier bereid uit lompen. Ja, we hoeven onze voorouders niets te leren over upcyclen, vodden zetten zij alchemistisch om in prachtige boeken.

En we zullen daar denken aan antiquariaat Procopius en antiquaar Ben Hoffschulte, nu rustend op het kerkhof van de Abdij van Park.

In afwachting haalde ik twee oude boeken uit de eigen kast. Anna Langfus studeerde even in België, in Verviers, alvorens in de klauwen van de nazi’s te vallen. Ik vond nog niet de moed om haar relaas over die jaren te lezen, maar ik ben blij met haar handtekening (die er bedrieglijk opgewekt uitziet).

Born & raised in Merksplas. Al jaren trouwe bezoeker van café Chapeau. Niet “die van de Spetter”, maar de zus.
Je kan me tegenkomen op één van de optredens/activiteiten/evenementen die in Merksplas worden georganiseerd.

Meer »

Mensen kunnen me kennen als leidster van hun dochter. Ik zit namelijk in mijn vijfde jaar als leidster in de meisjeschiro van Merksplas.
Ook kan je me herkennen van de recepten op @kotkoken op Instagram en op merksplas.NU.
Ik ben geregeld ook te vinden in het uitgaansleven in Merksplas.

Meer »

Een fragment uit mijn brief aan Guido Gezelle, van 10 augustus 2022.
Geschreven om het feit te vieren dat de duizenden brieven van de dichter zelf nu online te raadplegen zijn, dankzij het werk van vele vrijwilligers:

“Onlangs nog las ik een korte bespiegeling van Maurice Gilliams over uw dichterschap. De schrijver noteerde dat hij tijdens zijn duistere collegejaren snakte naar een leermeester als u geweest moet zijn, vol begrip voor de twijfel en kwellingen van jonge mensen, jonge mannen. “Wat men algemeen het Leven heet, en de volheid des levens, heeft Gezelle onder het schrijven van “Dien avond en die Rooze” spontaner ervaren dan al de vrijende Vlaamse dichters van een halve eeuw te samen.” Ja, Gilliams beschouwde u en, generaties later, Paul van Ostaijen, als de enige dichters van Europese allure in onze letterkunde – voordat hij zelf ten tonele verscheen, wellicht. Van u beiden erkende hij in elk geval de frisheid, de kracht, de originaliteit, die andere dichters moeten ontberen, hoezeer ze ook hun best doen.

Ik weet niet meer hoe het kwam dat ik een paar jaar geleden uw Wolkensnee onder ogen kreeg. Waarschijnlijk bladerde ik verstrooid door een oude uitgave van Rijmsnoer, een beduimeld boekje dat nog aan een heeroom van mijn moeder had toebehoord. En daar stond het dan, dat prachtige, moeiteloze gedicht over de schoonheid en witheid van wolken, zinderend van regel tot regel.

O Wolkensnee, zoo wit als schuim
van zuivel of van zilver, ’t ruim
des hemels schijnt één weefgewaad
van zonnelicht en zijdendraad.

Dit zou ik wel het mooiste kwatrijn uit de Nederlandse letterkunde durven te noemen. En ik denk niet dat het u veel inspanning gekost heeft om dit te schrijven, het oogt zo vloeiend en natuurlijk. Hier ligt voor mij de kracht van literatuur. Honderdvijfentwintig jaar geleden schreef iemand iets op en vandaag heb ik er wat aan.”

Kom, haal Rijmsnoer nog maar eens uit de kast.

Ruim honderd supporters zakten telkens af naar de kantine van KMSK om de wedstrijden van onze Rode Duivels bij te wonen.

Dat was zo op woensdag 23 november voor de wedstrijd tegen Canada, die we overigens wonnen met 1 – 0.

Afgelopen zondag 27 november, na het bezoek van Sinterklaas, zagen we een dramatische match tegen Marokko. Toen gingen we met 0 – 2  de boot in.

Donderdag 1 december moeten we vol aan de bak tegen Kroatië. Gezien het vroege aanvangsuur, met name om 16u00, is de kantine die dag NIET open. Als de Rode Duivels doorstoten, verneem je via de sociale media de nieuwe data en openingsuren van de kantine. De finale van de wereldbeker vindt plaats op zondag 18 december om 18 u.

Het 1^ste elftal speelt die dag thuis tegen FC Punt Larum om 13u30 uur. Nadien kunnen we dan samen de finale bekijken in een sfeervolle kantine op 7 tv-schermen + 1 reuzenscherm. Hopelijk zijn de Rode Duivels dan nog op de afspraak.

Op maandag 28 november was er weer een bijeenkomst van de gemeenteraad. De agendapunten van het College werden op een drafje afgewerkt. Zo zat de raad snel aan de vragen vanuit de oppositie. Op een klein uurtje was de vergadering achter de rug.

Op zondag 27 november kwamen de Sint en zijn Pieten op bezoek in de kantine van KMSK. Zij werden zeer uitbundig ontvangen door het jonge volkje en hun ouders.

In het huis te midden van de “grimmige bossen” (zo noemt een bevriende schilder ze) vind ik een boek terug, de enige roman van Salvador Dali. Verborgen gezichten. Ik kocht dat boek als studente, en ik herinner me dat ik het goed vond.

De wandelaar of de gewone voorbijrijder die de kolonie passeert, ziet dezer dagen aan de buitendraad van de gevangenis een grote geel/zwarte banner met een wellicht onleesbaar woord: KNASAMRDOEE!

Dat is exact de bedoeling. De gedetineerden wilden graag ludiek de aandacht trekken van de buitenwereld. Niet zonder reden. Ze raakten tijdens een creatieve workshop helemaal betrokken op het thema kansarmoede. Wat is dat juist en hoe raakt dat ons allen, “binnenmensen en buitenmensen”?

Naar het einde van de workshop toe wilden ze ‘er iets mee doen’, van “binnenuit”. Maar hoe? Zo ontstond het idee om de ondertussen gekende buitenmuur in te palmen met een raadselachtig woord en een boodschap die je op weg helpt.

De bibliotheek nodigde bij haar boekenverkoop Merksplassenaar en bewustzijnscoach Koen Voeten uit voor een lezing. Hij bracht net het boek Levensweg. Bewustzijn en geluk uit, waarin hij antwoorden zocht op vragen als: waarom verschillen mensen in hun denken, zien en handelen? Hoe zijn we verbonden met het universum? Koen is gefascineerd door het bewustzijn, spiritualiteit en filosofie. Daarover praatten we met hem.

Spiritualiteit, je kan er tegelwijsheid in Delfts blauw uit puren, het cynisch wegzetten als mentale onzin of er – zoals Koen – kracht in vinden om de warboel van je leven de baas te kunnen. Op een Facebookpagina doet hij dat als een waar Kempens orakel, waarin hij – ongehinderd door komma’s of taalbarrières –  zijn boodschap de wereld instuurt.

Spirituele boeken blijken in Merksplas goed uitgeleend te worden. Toch zaten we zaterdagvoormiddag in lokaal 3 alleen met hem trage minuten tellend te wachten op publiek. We maakten – met wat plaatsvervangende schaamte – van de nood een deugd en brengen hier breeduit zijn verhaal.

Drang naar mystiek

Koen Voeten: “Hoe ik begon te schrijven? Ik was al als kind gefascineerd door de Kerk en de bibliotheek. Bij de kerk vroeg ik me altijd af hoe die in verbinding kon staan met God. In de bib kon ik uren naar boeken zitten staren zonder dat ik me ook maar een moment verveelde. Eigenlijk heb ik dus altijd die hang naar het mystieke gevoeld (lacht).”

“Als kind werd ik vaak gepest. Ik was zo goed als onzichtbaar in de groep. En ik kon me ook moeilijk uitdrukken. Nee, ik zat niet zo goed in mijn vel en ben vaak ziek geweest. Mensen vertrouwen kon ik niet, en me kwetsbaar opstellen evenmin. Maar dat ben ik allemaal te boven gekomen. Met psychologische hulp kon ik dat wantrouwen van anderen achter me laten. Dat kostte me geld, maar in ruil kreeg ik tijd en ruimte om te groeien. Mijn problemen raakte ik kwijt binnen die vier muren.”

Kracht gevonden

“De slachtofferrol die ik aangenomen had, heb ik daar weten om te buigen in kracht, in verantwoordelijkheid over mijn eigen leven. Ik ontdekte er ook dat ik altijd op zoek was naar de zin en de betekenis van het leven. Mijn leven heb ik terug opgebouwd door veel te mediteren en door yoga te beoefenen. Toen ben ik ook beginnen na te denken en te schrijven, op zoek naar de dingen die me energie konden geven. De antwoorden vond ik bij allerlei alternatieve levensstijlen, waar ik eindelijk mensen ontmoette die me begrepen.

Toen ik jong was, had ik te kampen met veel onzekerheid. Ik heb altijd ondergepresteerd; ik kon mijn potentieel niet voluit benutten omdat de angst me constant bij de keel greep. Maar uiteindelijk heb ik die onderdrukking die ik beleefde kunnen ombuigen, heb ik mijn eigen leven stilaan vorm kunnen geven.”

Mannencirkels zorgden voor verbinding

“Wat me daar ontzettend bij hielp, waren mannencirkels. Daarin leren mannen stil te staan bij hun emoties en zich niet te schamen voor hun angsten en kwetsbaarheden. Bij het begin worden eerst de basisregels verduidelijkt: respect voor elkaar, eerlijk dingen kunnen delen, luisterbereidheid, elkaar benaderen vanuit gelijkwaardigheid, praten vanuit de ik-vorm… zodat er een veilig kader is om ervaringen en meningen te delen. Wat in de mannencirkel gedeeld wordt, blijft in de cirkel.

Wat je in de mannencirkel voelt, is nabijheid bij anderen, bij het echte leven. De gesprekken die ik er voerde, waren diepgaand. Heel anders dan de gesprekken waarin ik altijd iets in miste, waarin er een bepaalde aansluiting of diepgang ontbrak… Hier gaat het om gespreksstof die er werkelijk toe doet en die inspirerend werkt voor elkaar. Dat geeft verbinding.”

Wat telt is echtheid

“Mensen denken vaak dat je met veel geld en een degelijk beroep, met een dure auto en een groot huis pas geluk kan vinden. Zo leer je het op school. Nee, dat kan me niet schelen. Voor mij tellen authenticiteit, kwetsbaarheid, betekenisvolle relaties. Door al mijn ervaringen heb ik me kunnen ontwikkelen tot bewustzijnscoach. Zo probeer ik tegenkracht te bieden tegen het negatieve: door dingen aan te pakken, mensen te inspireren, door ze vrijblijvend te helpen.

Al enkele jaren schreef ik stukjes uit over mijn ervaringen, en laatst besloot ik ze te bundelen tot een boek. Ik stuurde ze in, en kreeg bij Boekscout een uitgeverscontract. Daar ben ik behoorlijk trots op. Met mijn boek wil ik mensen stof geven om na te denken over thema’s die ik belangrijk vind: bewustzijn, geluk, liefde, omgaan met machteloosheid, acceptatie. ‘Levensweg’ vertrok vanuit mijn ervaringen uit mijn verleden. Intussen ben ik aan mijn tweede boek bezig, ‘Levenslessen’. Dat sluit er op aan, maar gaat meer in detail over zeer impactvolle gebeurtenissen waaronder 2 bijna-doodervaringen, het verlies van zijn moeder, aanvallen van bodysnatchers, narcisme, onveilige situaties, manipulatie… Een innerlijke drang naar het willen weten en leren houdt me overeind, de honger naar kennis, de honger naar het leren, ervaren. Die wil ik integreren en overbrengen naar andere mensen om ze te inspireren.”

Geluk in kleine dingen

“Hoe ik in de wereld sta? Ik put geluk uit de vele kleine dingen die ik op mijn pad tegenkom. Ik kan bijvoorbeeld genieten van het schouwspel van ritselende blaadjes in het bos. Altijd ben ik op zoek naar de betekenis achter de dingen. Massa’s documentaires over spiritualiteit heb ik gezien. Als ik vastloop in mijn emoties, vind ik daar vaak de antwoorden.

Vaak ga ik ook naar alternatieve, spirituele festivals. Daar leerde ik heel wat mensen kennen die inspiratie geven over de grote levensvragen: hoe leef je? Wat zijn je uitdagingen en moeilijkheden? Ik heb gaandeweg ontdekt dat ik erg gesteld ben op mijn vrijheid en onafhankelijkheid. Mijn drijfveer is dat ik zelf kan bepalen hoe ik de dingen aanpak. Ik wil vermijden dat ik in een omgeving belandt met mensen en dingen die me ongelukkig maken. Geluk is voor mij niet beperkt tot het weekend: ik wil dat geluk ook elke weekdag kunnen ervaren.”

Sinterklaas is in het land en dat konden we op 17 november goed aan het weer merken. Het “Hoor de wind waait door de bomen”, kon niet beter het weer beschrijven tijdens onze Babbelnamiddag: een herfstige dag met veel wind en regen.

Desondanks hadden toch iets meer dan 80 personen hun weg naar de MARc/kT gevonden. Ook in de zaal had de herfst zijn intrede gedaan; de tafels waren prachtig versierd in herfstkleuren met chrysanten en bijbehorende accessoires.

Terwijl iedereen een plaatsje in de zaal aan het zoeken was, waren de bandleden van Amuzant zich aan het opstellen en werd de zaal al gevuld met muziek. Dat beloofde al veel goeds! Nadat Mia iedereen welkom geheten had, las Jeanne een bezinning voor over, en hoe toepasselijk kan het zijn, de herfst van het leven.

Hierna was het tijd voor een tas koffie en daarbij mocht natuurlijk een speculaas van de Sint niet ontbreken. Ondertussen klonken de eerste deuntjes al van Amuzant. De stoelen werden omgedraaid om te genieten van hun show “Liedjes over de liefde, van The Beatles tot ABBA”. De liefde kan eenvoudig zijn maar is soms ook erg complex. Uiteindelijk is het het mooiste wat er is.
Na deze wijze woorden van Raf, die de hele show aan elkaar praatte, werd “Angel of the morning” ingezet. En zo werden alle aspecten van de liefde benoemd waarbij telkens een toepasselijk lied gespeeld en gezongen werd.
Raf verdeelde de zaal in twee “kampen” en het kamp dat het beste mee deed, kreeg een punt.
 
Op deze manier deed iedereen goed mee en was het een leuk “samenspel” met de band.
Maar af en toe was het ook tijd voor een bezinningsmomentje. Zoals deze van Miel Cools:

Houden van, houden van,
‘T Is vaak niet bijzonder,
‘T Is vaak niet zo’n wonder,
Maar geen mens die zonder kan

Na de pauze werd meteen de polonaise ingezet op “Laat de zon in je hart”, waarna de draad over de liefde weer werd opgepakt. Van Petula Clark (Downtown) naar Rita Deneve (De allereerste keer) tot ABBA (Mama mia). Ondertussen mochten we ook nog roeien op een Iers drinklied “The wild rover”, wat wij kennen als “Aan de Noordzeekusten”. De show eindigde met het mooie en loepzuiver gezongen Hallelujah.

Beide kampen hadden 9 punten verdiend en daarom kregen we als toegift nog het Italiaanse strijdlied “Bella Ciao”. En aanvallen mochten we, maar dan wel op de boterhammen met videe. Tijdens het eten speelde Amuzant nog enkele Vlaamse meezingers waaronder het “Zie ik de lichtjes van de Schelde”.
We kunnen wederom terugkijken op een zeer geslaagde dag !!

Noteer alvast donderdag 23 februari in uw agenda.
SAMANA Merksplas/Zondereigen organiseert dan haar Bingo-babbelnamiddag.

Dit is mijn waargebeurd verhaal dat zich situeert op mijn vijfjarige leeftijd in het eerste leerjaar. Ik was een onbezorgd kind dat plots begint te beseffen wat een grote zondaar er in mij schuilgaat. De invloed en draagwijdte van het onderwijs in die tijd bepaalde voor een groot deel het verloop van je verdere leven. Geen beïnvloeding van media of andere communicatiemogelijkheden om ook eens leuke dingen te ontdekken.

Ik keek toen nog met onbevangen ogen naar de wereld. Een kind dat wilde ontdekken en experimenteren. Tot de zuster van het eerste leerjaar mij abrupt uit mijn sprookjeswereld plukte. Ze was streng, dik, klein en vooral meedogenloos dominant. Luisteren, stilzitten, stokstijf staan, schrijven, rekenen en schuld bekennen voor alles wat je kon verkeerd gedaan hebben. Het was april en ik was net vijf jaar.

De eerste communie kwam eraan en dan moest je zorgen dat je zieltje net en rein werd. Met een biechtstoelbezoek kon je daar iets bekomen wat mij vooral angstig maakte. Uw binnenkant zou gereinigd worden van alle kwaad. En dan nog door de pastoor. Dagen voor dat ritueel bezoek werd een gewetensonderzoek georganiseerd in de klas met de gordijnen toe. “Dan kon je beter naar binnen kijken,” zei het nonneke. En hoe ik mijn best ook deed, ik kreeg geen binnenkant te zien. Een pakket van zonden werd opgesomd met onderscheid van doodzonden en dagelijkse zonden. Word daar maar eens wijs van als een onschuldig kind. Toen de non begon te stotteren en ook snel begon te praten voelde ik plots de interesse opborrelen. De doodzonden passeerden de revue. Onkuisheid was er daar één van. Met mijn beide handjes voor de ogen moest ik in mijn zieltje gaan speuren naar een onkuisheid. In de donkerte van dat heiligdom bespeurde ik wrede onkuisheden. Ik was al blij dat ik eindelijk iets gevonden had wat schromelijk verkeerd was. Ik telde hoe vaak ik dat bedreven had met argusoogjes.

De eerste biecht

De dag van onze eerste biecht brak aan, twee dagen voor de eerste communie. Met bevende knieën wachtte ik mijn beurt af in een rij misdadige kinderen. Ik knielde zondig neer in het houten meubel, met gebogen hoofd om de ernst ervan nog wat te benadrukken. Een gifgroen, groezelig gordijn zette mij in afzondering van de andere zondaars. De geur daarbinnen was niet te definiëren. Maar fris ruikende stoffen waren niet in die ruimte. Een schurend scharniertje bracht mij uit mijn kinderlijke concentratie. De goddelijke warmte blies heiligheid in mijn gezicht. Nog even en ik was weer een zuiver kind dat eindelijk de hostie zou krijgen van een pastoor vanuit een kelk die uit het tabernakel kwam.

“Meneer pastoor, ik heb: drie keer gelogen, twee keer ongehoorzaam geweest en vijf keer was ik onkuis.” Het woord was eruit. Tijdens het diep gewetensonderzoek had ik ontdekt dat onkuis zijn wel heel erg zondig was. Ik verklaar die gedachtegang nader.

Op een vrijdag – die een vaste kuisdag was bij ons – kwam ik thuis van school en mijn moeder riep dat ik mijn schoenen moest uitdoen want dat de gang pas gekuist was. Met mijn slijkschoentjes was ik dus al – niets vermoedend – de gang binnen gestapt. En dus kuisheid was in mijn onschuldig hoofdje weliswaar onterecht gerangschikt bij de doodzonden. En als je ineens dan vijf zonden biechtte, had je sowieso wat reserve opgebouwd vermoedde ik. Dan waren de nog ongebruikte zonden ineens ook al vergeven. Ik sloeg mijn oogjes neer ter bevestiging dat ik mijn leven wilde beteren. Boete doen wilde ik graag accepteren.

Ruilhandel

“Mijn kind ik vergeef je al uw zonden…”, sprak de pastoor me vaderlijk toe en hij beaamde dat met een kruisteken. Tevens beboette hij mij in de gauwte met drie Weesgegroeten en één Onzevader als penitentie. Een schappelijke ruilhandel ter vergeving van mijn doodzonden heb ik dat altijd gevonden.

Ik ben vanaf toen nooit meer met vuile schoenen ergens binnen gegaan. En kuisen liet ik over aan anderen.

Mijn zielke was nu gezuiverd en na het bidden van de opgelegde straf kreeg ik vergiffenis. Nu kon ik met een zuiver hart verlangen naar mijn eerste communie.

Hemel en hel weggevaagd

Met een knipoog naar mijn eigen ouderwets verleden wil ik eigenlijk een link leggen met ons huidig gewetenonderzoek. Of althans het ontbreken van een doorgedreven onderzoek naar je eigen gedrag. Eigenlijk zou die biechtstoel een metafoor moeten zijn voor de nonchalance die tegenwoordig de enige heilige koe is geworden.

Alles mag en alles kan in het democratisch gegeven. En de echte eigen verantwoordelijkheid wordt al snel op een ander verhaald. Sommige politiekers en wereldleiders zijn daar ook zeer bedreven in.

Hemel en hellevuur zijn weggevaagd. En er is een personeelstekort bij rechtvaardige rechters om te straffen waar het moet. Qatar lonkt. Poetin hinnikt achterop. China zit in quarantaine. En hoe zeer ik in mijn kindertijd het overdreven schuldbesef werd ingelepeld, toch vind ik dat men het kind met het badwater heeft weggespoeld.

De leegloop van de kerken is een feit, maar de echte leer van die Messias gaf aan mensen een soort van moreel kompas waarbij goed en kwaad beter kon onderscheiden worden. In onze hedendaagse tijd zijn geld en macht een obstakel naar rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid.

Een biechtstoel in het parlement plaatsen is misschien te overwegen. Ik wil die in eer en geweten wel bevrouwen met kennis van zaken. De penitentie zal zwaar zijn. Onkuisheid zal meedogenloos bestraft worden: eeuwige opsluiting in de donkerste spelonk van je Zelf.

De wedstrijd tegen Kalmthout eindigde op 1 – 1, een billijk gelijkspel waarbij beide ploegen één speelhelft voor hun rekening namen.

Meer »

Op maandag 28 november kan je weer de gemeenteraad live komen volgen in het gemeentehuis. Die vergadert er om 20 u. in de raadszaal. Je kan gerust komen kijken: de deur aan de Markt staat dan open.

Op dinsdag 22 november vierden we met Femma ons Herfstfeest.

Meer »

Op zondag 20 november werd de Kunstendag voor Kinderen opnieuw georganiseerd. Deze 11de editie stond in het teken van ‘Natuur’ en ‘Natuurtalenten’. Cultuur Merksplas bracht dit initiatief voor het eerst naar onze gemeente. Het werd een succesvolle en leuke editie die naar meer smaakt.

Op maat van kinderen

De derde zondag van november staat in heel Vlaanderen in het teken van de Kunstendag voor Kinderen. Dat is een organisatie van het Departement Cultuur, Jeugd en Media van de Vlaamse overheid. Je kan een hele dag op talloze plaatsen terecht voor culturele activiteiten en voorstellingen. Die zijn bedoeld voor families met kinderen tot 12 jaar.

De Kattenprinses

Zondagochtend, 10u in de bibliotheek. Dertien frisgewassen gezichtjes zitten braaf aan de grote tafel klaar voor de workshop illustreren.

Kunstenares Elisabeth Roggeman duikt eerst met hen gezellig de leeshoek in. Uit een dik sprookjesboek wordt het sprookje ‘De prinses op de erwt’ gekozen. Met veel fantasie verzinnen ze er samen hun eigen moderne versie van: ‘De kattenprinses’. Een heerlijk verhaal, alles zit er in: een eenzame prins, groot drama, een spitsvondige plot, een betoverde kat, een i-phone, humor én een stoere prinses. Het ijs is nu ook helemaal gebroken.

Terug aan de tafel, waar papier, kleurpotloden en stiften klaarliggen, wordt er eerst geëxperimenteerd. Elisabeth laat zien dat je nog heel wat meer kan doen met stift en potlood, dan simpelweg kleuren en tekenen. Ze noemt het zelf: ‘toveren met potlood en stift’. De resultaten zijn verrassend.

Zelf illustreren

Nadat de verschillende scenes uit het verhaal verdeeld zijn en er afspraken zijn gemaakt over hoe de personages in de tekeningen er moeten uitzien – wat een heerlijk debat opleverde over haarkleur, lichaamsbouw en accessoires – gaat iedereen aan de slag met hun illustratie. Sommigen vliegen er zonder veel nadenken helemaal in, anderen met aarzelende precisie, allemaal met enthousiasme.

Om twaalf uur, wanneer de ouders weer binnenkomen, wordt er nog steeds hard gewerkt aan de illustraties. Tien minuten later – kunst vraagt ook geduld – stellen de kinderen hun verhaal en illustraties terecht met trots voor. De tekeningen worden doorgegeven en bewonderd. Na het applaus zien we blije gezichten weer naar huis vertrekken.

De eerste ‘kunstendag voor kinderen-workshop’ zit er op. Elisabeth nipt na de workshop van haar koud geworden koffie. De twee uur zijn voorbij gevlogen: “Wat een toffe, gezellige bende! Zo enthousiast en vol fantasie. Heerlijk wanneer dat zo gemakkelijk op gang komt.”

Zonder twijfel zit er veel talent onder de spetsers. Een activiteit die absoluut voor herhaling vatbaar is.