Wat een ongelooflijk gevoel

Afgelopen zondag stond de derby tegen Weelde op het programma. Door de dikke laag sneeuw en ijs was het A-veld onbespeelbaar. Wilden we de wedstrijd laten doorgaan, dan was sneeuwruimen de enige mogelijkheid.

We deden een oproep via de sociale media. Uiteindelijk daagden meer dan veertig vrijwilligers op om de klus te klaren. Bob Govers was erbij en schreef navolgend ooggetuigenverslag:

Dan sta je daar… Net thuis van een weekje onder de zon. Uitgerust. Berichtje van de Gilles op Whatsapp: in Meer hebben ze het voetbalveld vrij gemaakt. Willen we een poging doen? Wat reacties en schuchtere afspraken om paraat te zijn vanaf 8 uur zondagmorgen, maar niet erg concreet. Geen massale mobilisatie.

Zondagmorgen om 8 uur staan er een vijftal clubleden (bestuurders, trainers en een voetballer) paraat met een sneeuwschop en een kruiwagen. Nog snel op zoek in de gereedschapsbak naar een parkerschroef want de steel van de schop heeft al losgelaten nog voor we zijn begonnen.

Een eerste schep sneeuwijs weggeschept. Daaronder is het veld prima. We gaan ervoor.

Een snel rekenwerk: 70 × 100 meter × 5 cm sneeuw= 350 kubieke meter. Een stuk of vijftien kruiwagens per kuub maakt 5250 kruiwagens. We hebben maximaal een uur of vijf voor het veld wordt gekeurd. Dat maakt 1050 ritten per uur met de kruiwagen of 1 × per 3,5 seconde. Dat gaat niet lukken.

Gelukkig hebben we een bestuurder/eigenaar van een wegenbouwfirma (de Ron) die in zijn wagen springt (na zijn schop te hebben gemaakt) en naar zijn magazijn rijdt om nog een 4-tal nagelnieuwe kruiwagens te halen.

Onbegonnen zaak

Oké, nog altijd een onbegonnen zaak – maar we zijn al aan het scheppen. Ook onze bijna 80-jarige terreinverzorger Frans staat te scheppen als een twintiger. Ik mag me niet laten kennen, maar na een half uur weet ik al dat ik morgen een wrak ga zijn.

Er druppelen meer mensen met schoppen binnen. Ook enkele vrienden van Luc Lommelen die normaal een pintje gingen drinken, vinden het maar niets zonder de Luc die mee staat te scheppen en komen afgezakt met een schop. Ze werken keihard. Marjan brengt handschoenen voor de koude handen maar ook tegen de blaren die dreigen op te duiken.

Stijf

Ik zie mensen die het gewend zijn om zwaar werk te doen maar ook verschillende bedienden,  zelfstandigen, eigenaars, CEO’s, mensen die werken met laptop en pen. Man, wat gaan die morgen stijf zijn.

We nemen de Kubota met een aanhangwagen maar het gewicht van de sneeuw is te hoog en hij rijdt zich vast. Een vloek ontsnapt ons. Maar er komen ook steeds meer mensen af op de oproepen. We zijn al met een man of 25.

De stand van zaken opgenomen na nog eens een uur, dat gaat nog steeds niet lukken… dan maar het grote materiaal. Dezelfde bestuurder/wegenwerker rukt weer uit en komt aangereden met een kleine bulldozer. Dat gaat het verschil maken. In een minuut schept hij meer dan tien man samen op tien minuten. Maar oei, bandensporen op het veld, dat mag niet. Het ziet er somber uit.

Onze GC doet op mijn verzoek nog eens een oproep via de social media, we lanceren nog een oproep via onze clubsoftware en via alle Whatsapp-groepen.

De redding

Dan komt de mogelijke redding aan: een tractor met aanhangkipwagen met brede banden speciaal voor gazon van een welbekende firma in schuttingen, tegelwerken, etc. … met daarop een van de gebroeders, de Steven. Die weet van aanpakken.

Na een kort strategisch overleg (we hebben inmiddels een werfleider nodig) wordt er een plan van aanpak uitgewerkt dat ons efficiënter zal laten werken en ja hoor, eindelijk gaat het echt vooruit.

Monique en Kathleen brengen warme dranken, frisdranken en hotdogs om het moreel hoog te houden. De scheppen sneeuw worden al maar zwaarder en mijn rug voelt ondertussen zo oud als die van onze terreinverzorger, die zijn best heeft gedaan maar ten einde krachten is.

En nog altijd komen verse krachten aan van de U15, U17 en U21, de trainersstaf (ook de zussen Hapers, top), supporters en ouders en we zijn al met ruim veertig man aan het werk.

Beetje emotioneel

Ik ben zo trots dat er nog mensen zijn met een hart voor de club. Het gevoel van solidariteit is fantastisch. Er worden grapjes gemaakt en schouderklopjes uitgedeeld. Nu geven we niet meer op want het gaat al maar sneller. Ik word er zowaar een beetje emotioneel van.

Ook de jongens van de eerste ploeg druppelen binnen voor de wedstrijd en gaan mee aan de slag.

 Om 1 uur zijn we klaar. Dat wordt gevierd met wat bakken bier en frisdrank en een babbel achterna. De prestatie van een zeer hard werkende supporter (zelf gezien) wordt na het werk geminimaliseerd door een reeks foto’s van hem telkens hij even rust. Algemene hilariteit.

Het is wachten op de scheidsrechter om het veld te keuren. Als die durft te zeggen dat het niet goed is, dan wacht hem een schampere aftocht, vrees ik. Maar hij ziet onmiddellijk dat het goed is en beslist dat de wedstrijd doorgaat.

Against al odds, maar het is ons gelukt. Een heroïsch werk, drie keer het willen opgeven omdat het onmogelijk leek, maar toch doorgezet. Trots, man!

Vele handen…

Het bewijst nog maar eens dat wat we 15 jaar geleden als motto lanceerden, namelijk “vele handen maken het werk lichter”, nog steeds geldt. Hopelijk overtuigt het ook wat extra mensen om deel uit te maken van het organisatorische deel van de club en een taak op zich te nemen waardoor het voor de anderen lichter werken wordt.

Gebroken, mijn mooie bottinen onder het slijk, naar huis voor een warme douche, de broodjes ophalen en maken dat we terug zijn om de inkom mee te bemannen, maar het gevoel van trots wijkt maar niet. Dat is wat Merksplas en onze club mooi maakt: dat er toch nog solidariteit is.

Een dikke, dikke dank u wel aan alle mensen die zijn komen helpen. Ik ken ze zelfs niet allemaal bij naam maar chapeau voor jullie bijdrage. We hebben de wedstrijd dan ook nog eens onterecht verloren (een draw was juister) maar ook de spelers waren dankbaar voor het geleverde werk.

Het hoeft voor mij overigens zeer lang niet meer te sneeuwen.

En aan diegenen die in hun bed zijn blijven liggen: probeer volgende keer ook eens in te gaan op zulke oproep, van eender welke vereniging, op eender welk moment. De voldoening en het samenhorigheidsgevoel waren onbetaalbaar.

Een heel trotse bestuurder (maar je wil zijn rug niet voelen)