Genoten van het jaarconcert

Eindelijk mocht het weer: een optreden voor publiek. Na de heropstart begin februari werd naarstig gerepeteerd voor de jaarconcerten van vorig weekeind. Het gemeenschapscentrum was zowel op zaterdagavond als op zondagnamiddag het speelterrein van gretige muzikanten en contente luisteraars.

Ter ere van Mil Van Dyck

Het laatste concert van Fanfare SW dateerde al van het kerstconcert in 2019. Voorzitter Jan Olislaegers was maar wat blij dat hij ons eindelijk terug kon verwelkomen op een muzikale namiddag.

Jan: “En toch mis ik één trouwe luisteraar. Iemand die elk jaar aanwezig was op beide concerten. Mil Van Dyck is in november 2020 van ons heengegaan en we hebben nooit deftig muzikaal afscheid kunnen nemen van hem. We dragen dit jaarconcert dan ook graag aan hem op.”

Jeugdfanfare opent de debatten

Het was nog even wachten op de presentator ad interim – Roel Van den Dries – alvorens de jeugdfanfare het concert in gang kon blazen.

“Het is niet mijn fout dat ik een heel klein beetje te laat ben. Mijn goede vriend de presentator ligt momenteel in de zetel te recupereren met zijn souveniersteen naast zich. Hij laat me allerhande klusjes opknappen voor hem. Ik weet nog maar sinds een halfuur dat ik hier verwacht wordt.”

Het werkmansplunje moesten we er ook maar even bij nemen.

De jeugdfanfare liet het niet aan hun hart komen. Ze vlogen er direct stevig in met het welgekende après-ski nummer Schnappi, das kleine krokodil. De sfeer zat onmiddellijk goed!

Op avontuur

De grote fanfare nam ons in hun programma mee op avontuur. We passeerden de verschillende landen die Phileas Fogg bezocht in zijn reis om de wereld. We beklommen de “kleurpotloden-doos-berg” op de grens tussen Zwitserland en Italië. En we keerden met de Love Boat terug naar huis.

Na de pauze heette Roel ons in zijn gekende stijl terug welkom: “Plezant om te zien dat jullie nog gebleven zijn! Dat is een teken dat het eerste deel al goed was. Dat betekent echter niet dat het volgende deel even goed gaat zijn, hè.”

De fanfare trapte het tweede deel af met The legend of Maracaibo. Roel: “Voor meer uitleg over deze legende, moet je historicus Tom Leunen maar eens aanspreken. Hoewel die er waarschijnlijk niet meer van gaat weten als ik.”

Afsluiten deed de fanfare met een compilatie van James Bond-muziek en de Ghostbusters, gevolgd door het bisnummer Can’t hold us. Een jaarconcert zonder bisnummer bestaat nu eenmaal niet.

Voor de nieuwsgierigen onder jullie: de Santo Cristo de Maracaibo is een schip dat heeft meegevochten in de zeeslag bij Vigo in Spanje (1702). De zeeslag is één van de vele veldslagen die uitgevochten werden in de Spaanse successieoorlog. Lodewijk XIV, de Franse zonnekoning, claimde de Spaanse troon. De andere Europese grootmachten, met Engeland en Nederland op kop, wilden verhinderen dat Frankrijk en Spanje geregeerd zouden worden door één en dezelfde koning. De slag werd gewonnen door de Engels-Nederlandse alliantie. De verliezende Spaanse en Franse zeemacht werd bijna helemaal vernietigd. De overwinnaars gingen bovendien aan de haal met zilver, goud en andere rijkdommen die werden ingevoerd vanuit de Spaanse kolonies in Amerika.

Bergkoeien en olifanten

Muziek omschrijven in woorden is niet gemakkelijk. En de woorden van Roel waren niet altijd even flatterend: “In het volgende nummer horen jullie de muzikanten als dartele bergkoeien met de herder, euh dirigent, op kop.”

Maar als je die berg dan vanuit de mist hoort opdoemen… Als je het gedonder van een onweer hoort, gevolgd door een onheilspellende lawine. Als je ineens opschrikt van het getrompetter van een olifant, maar dan met de noten van een trombone. Als de tuba’s je doen geloven dat de boten zijn gearriveerd, als.., als…

Dan heeft niet alleen de componist of de arrangeur zijn job goed gedaan. Dan hebben vooral de muzikanten onder leiding van hun dirigent de vele verschillende noten op een prachtige manier doen samenklinken. Dan is de (jeugd)fanfare er wederom in geslaagd om een muzikaal verhaal op overtuigende wijze te vertellen.