Ik hou van oude foto’s, van prenten uit de oude doos; bijvoorbeeld een familie verenigd voor een uniek moment in hun bestaan, in zondags kostuum of jurk, de kinderen geordend volgens leeftijd en/of grootte.
Soms tref je dergelijk tafereel wel eens aan op een rommelmarkt, in een oude houten kader, waarbij ik me dan telkens afvraag welke weg dergelijk familiaal relikwie heeft afgelegd om zo anoniem tussen rommel en kitsch te eindigen, als een familiegeschiedenis op de schop…
Zoiets kan me waarlijk ontroeren.
Bon. Onlangs zat ik in een stapel Nieuwe Spetsers te bladeren. Weemoedig besefte ik dat de foto’s en de verhalen erin aan het vervagen zijn in de marge van het digitale jammerdal. (Tussen ons gezegd en gezwegen: ik kan het woord digitaal niet meer velen!)
Read my lips: ooit zullen plastic zakken van de Colruyt of den Aldi uitgestald te koop aangeboden worden aan verzamelaars!
Want alles is antiek in wording.
Behalve wat digitaal is.
