Graag zou ik via dit medium een woord wereldkundig willen maken, een woord dat ik mijn kinderen ooit met een symbolisch belerende vinger heb terug eigen proberen te maken, gewoon omdat ze het ontgroeid waren.
Naast het simpele feit dat het een woord is, is het een eigenschap die een mens gaandeweg verleert, zoals baby’s van nature kunnen zwemmen, omdat ze gedurende negen maanden eigenlijk niks anders hebben moeten doen, maar later zich weer eigen moeten maken. Zonde toch!
Kleingelukskes dus.
De denkwereld waar ik hen repetitief, edoch goedbedoeld in begeleidde is deze: men neme de tijd waarin we als hun ouders aan het bouwen waren en tegelijk aan het sparen. Iedere keer dat er iets werd aangekocht of af geraakte, al ware het de schilderdeuren, een lichtarmatuur of godbetert een wc-bril; we waren iedere keer blij, content, haast gelukkig en dat gedurende een tijdspanne van een geschatte dag of vijf. We kennen het allemaal. Niet?
Kleingelukskes vinden hun oorsprong in de baarmoeder van gezond verstand.
Zwem ze!
