Een meisje uit de straat en hij deelden een platonisch contact, waarbij vooral hij het tot een metafysisch niveau liet komen.
Tot dit opperwezen durfde hij zich nooit te richten; in haar aanwezigheid sloeg hij dociel zijn ogen neer of was het alsof zij zijn onhandige lichaam als een marionet met haar mooie ogen bediende.
Zelfs als hun paden zich jaren later nog eens kruisten, hield hij het bij een beleefd knikje; hij hoedde er zich voor om het contact aan te halen en de hemelse mystiek voor eeuwig op te heffen.
Maar in zijn geheugen werd dan telkens die song van Barry White geladen, You’re the first, the last, my everything, terwijl de kermisrups voorbij gleed en de lege plaats naast haar voor zijn ogen werd toegedekt …
