Pasen 2023. Christenen over heel onze planeet herinneren op deze dag feestelijk de verrijzenis van Jezus. Dan pas werd het duidelijk dat Jezus niet enkel de zoon van Jozef en Maria was maar tevens en bovenal de zoon van God. De in de schrift reeds lang aangekondigde gezalfde was er eindelijk. Jezus bleek de echte “Christos” te zijn en geen valse profeet zoals de velen die hem voorgingen. De hele schrifttraditie bleek daarmee onstuitbaar waar te zijn. En meer nog, de mensheid was en is daarmee definitief gered en verlost. Je zou voor minder een feest organiseren.
Ook in overwegend seculiere tijden blijft dit een gebeurtenis die onze nieuwsredacties volledig beheerst. Eerst verschijnt het pauselijke urbi et orbi vanuit het Sint-Pietersplein in Rome. Vervolgens wordt het beeldscherm gevuld met de blijdschap van kinderen die een gevulde paasmand met zich mee tornen. Dit is het routineuze paasparcours dat elk jaar iedereen behaagt. Kemmelse kasseien liggen daar niet echt in. In de dagbladen gaan de opiniestukken steevast over actuele interpretaties van de paasboodschap. De ene al wat orthodoxer als de andere. De hoop en de menselijke veerkracht blijven de rode draad in alles wat erover geschreven wordt.
Een spiraal van vertwijfeling
En toch. Vorige week raakte ik, uitgerekend in het paasverlof, in een spiraal van vertwijfeling. Een bezoek aan de galerij van de dinosauriërs in Brussel was de aanleiding. De iguanodons van Bernissart en al hun verwanten waren mijn stille getuigen. Niet zozeer hun grootte of hun scherpe tandenrijen maar vooral hun verdwijnen bleef mij fascineren.
Het verschijnen van één enkele asteroïde heeft hun verdwijnen definitief bezegeld. In één moment was het allemaal voorbij. De asteroïde met een diameter van 10 kilometer plofte genadeloos tegen de aarde. Hierdoor ontstond een gigantische zwavelwolk die niet alleen het overgrote deel van de dino-soorten deed verdwijnen, maar ook 75% van alle leven. In de wetenschap spreekt men van een “nucleaire winter”; het fijne stof, dat ontstond door de inslag, versperde het zonlicht waardoor de hele planeet in duisternis en koude gehuld werd.
Een vluchtweg uit deze beklemmende gedachte is die andere gedachte dat het al allemaal al erg lang geleden is. Ongeveer 66 miljoen jaar geleden om exact te zijn. Raakt dat ons leven vandaag wel? Van mensen was er toen nog geen sprake. Het is hooguit de voorgeschiedenis van de mensheid hoor ik mijn denkbeeldige tafelgenoten al snel zeggen.
De inslag
Maar zover weg van onze paaseieren blijkt het ook weer niet te zijn. Op 24 maart jongstleden scheerde er een asteroïde rakelings tussen maan en aarde. Deze ruimtesteen had slechts een diameter tussen 40m en 100m en zou eens om de 10 jaar verschijnen. Zijn bijnaam is weinig hoopgevend: de citykiller. Nog dichter kwam deze hele kwestie, als ik las dat in 2013 een meteoriet insloeg boven het Oeralgebergte. Deze meteoriet bleek “een kind” te zijn van de gekende asteroïde 2011 EO40. Het gevolg was desastreus: 1000 gewonden en 3000 gebouwen beschadigd. NASA, het gekende Amerikaanse ruimtevaartagentschap, heeft ondertussen het ambitieuze DART-programma opgestart. Een programma om de banen van asteroïdes te berekenen en, indien nodig, de asteroïde van baan te doen afwijken. Nog niet zo lang gelden werd een eerste bescheiden poging tot een baanafwijking met succes afgerond.
Wat ons allemaal omringt
Heeft Merksplas nu ook een eerste doemdenker onder zijn inwoners? Moeten we morgen de finale ruimtesteen op Koekhoeven verwachten? Nee, zo’n vaart zal het niet lopen. Noch met mij, noch met Koekhoeven. Mijn punt is eerder de relativiteit van alles wat ons omringt. Op dagen als Pasen wordt dat op een pijnlijk ironische manier duidelijk. Zelfs in de best mogelijke denkbare wereld waar iedereen ecologisch, rechtvaardig en kansrijk is, waar vrede en solidariteit is, waar vreselijke ziektes verdwenen zijn, … ja ook daar kan een “kind” van de 2011 EO 040 ons behoorlijk onaangekondigd vaarwel komen zeggen. Wie met nuchterheid naar het hemelgewelf durft kijken, moeten besluiten dat kometen en ander bewegend hemelmateriaal niet per se naar de Heiland leiden. Wat de drie wijzen van weleer daarover ooit over verteld moge hebben… afgelegen stallen zou ik bij voorbaat vermijden.
