Marieke van Hooff: "Fantasie om het leven aan te gaan"

Marieke van Hooff (°Turnhout, 1976) beklaagt het zich al onmiddellijk dat ze vanochtend haar slobbertrui aantrok, als we ons in het zonnetje nestelen op het terras van De Kongo. “Maar die had ik nodig. Vandaag wou ik in het eerste leerjaar van Qworzó en dat van VBS Yugro voorlezen uit mijn boek Een trui om in te wonen, dat genomineerd werd voor de Leesjury. Ik kruip in het begin helemaal in mijn trui, en dan kijken de kinderen direct al geboeid toe.”

“Normaal grijp ik terug naar De Frutsels of naar De Familie Slotje, allebei dikke voorleesboeken waaruit ik een verhaaltjes vertel. Maar vandaag koos ik voor ‘Een trui om in te wonen’, omdat ik dan een volledig boek kon voorlezen.

Je had ook je breiwerk mee …

“Inderdaad. Het boek gaat over Walcha, een Poolse jongen die van breien houdt. En dat moest ik toch even aanschouwelijk voorstellen. Walcha vindt dat breien doodnormaal, maar zijn klasgenootjes lachen hem ermee uit en ze pesten hem er zelfs mee. Walcha breit het verdriet van zich af door een huis te breien waarin hij zich terugtrekt. Op een dag moet hij gaan winkelen. Als hij terug thuiskomt, is zijn ’truihuis’ weg. Een dino is ermee vandoor. En tussen die twee groeit dan een mooie vriendschap.”

In je boeken duikt wel vaker het thema ’thuis’ op. In Geef mij maar ijs smelt de iglo van Flint, het kasteeltje van de Barones van Stippeltje wordt verkocht …

“Nu je het zegt … Ik heb het heel vaak over mensen die een plekje op de wereld willen vinden om er zich geborgen te voelen. Zo’n wereld wil ik in mijn werk voor de kinderen scheppen. Ik vind dat ieder zo’n plek moet hebben.”

Verhalen vertellen

“Ik doe veel uiteenlopende dingen. De wereld inspireert me, en ik gebruik veel dingen om mijn verhalen te brengen. Ik maak ook muziek, toneelstukken, podcasts waarin ik mijn verhalen giet. Die podcasts kwamen er laatst bij. Ik dook al genoeg in de studio voor mijn stemmenwerk, en door zo mijn verhalen te brengen, trigger ik de luisteraars op een andere manier. Mijn theaterwerk is een ander medium, waarbij ik ook tracht het verhaal zo open te brengen dat de kijker het zelf kan invullen. In Antwerpen staat in mei ‘Een trui’ op de planken. We zijn nog drukdoende om een geloofwaardige dino op het podium te krijgen, en een trui waarin je kan wonen.”

Wat sluipt er van de harde wereld in je verhalen?

“Ik stop in mijn boeken toch wel vaak wat maatschappijkritiek. Maar ik probeer er dan ook wel de angel uit te trekken, zodat kinderen zich niet nodeloos ongerust maken. De barones van Stippeltje wordt slachtoffer van een hebberige vastgoedmakelaar, maar ik laat haar zich wapenen tegen de hebberigheid. Ik vind het belangrijk om mee te geven dat je met je idealen aan de slag kan gaan. Dat probeer ik op kindermaat uit te leggen.”

“In Geef mij maar ijs kaart ik de klimaatverandering aan. Ik probeer zo’n problemen behapbaar te maken, met wat humor. Zelf lig ik soms ook wel wakker van de dingen die gebeuren. Het ziet er niet goed uit, maar ik moet kinderen met mijn boeken geen angsten aanpraten. Je hoeft kinderen niet tegen alles te beschermen, maar ik vind escapisme en fantasie belangrijk om met problemen om te gaan. Het zijn tenslotte kinderen. Ze hebben recht op een veilige plek. Ze hebben nog jaren zat om zich druk te maken.” (lacht)

Aai- en knuffelbaar

Het succes van je reeks Molboekjes hangt nauw samen met het werk van je illustrator Henk Van der Gugten. Hoe moeilijk is het om zo iemand te vinden?

“Heel moeilijk. Mijn toenmalige uitgeefster duikelde hem op Instagram toevallig op toen ik het manuscript voor De Familie Slotje afwerkte. Ook deed hij het illustratiewerk bij de herdruk van Prinses Eleonora. Tussen de voorbereidende praatjes door was hij aan het tekenen, en zo ontdekte ik het Mol-figuurtje.”

Mol (uit 'Mol kan iets') — Mol (uit ‘Mol kan iets’). Ill. Henk Van der Gugten

“Ik had nog nooit een verhaal uitgewerkt rond een diertje met menselijke eigenschappen. Maar ik droomde me onmiddellijk een hele reeks verhalen. En ik wou die brengen in rijmvorm. Die beperking vond ik echt wel verrijkend. Door jezelf te beperken, maak je noodgedwongen andere keuzes.”

“Henk vind ik zó getalenteerd. Die aai- en knuffelbaarheidsfactor is voor kinderen heel belangrijk. Dus zit er in de reeks eigenlijk meer werk van Henk dan van mij.” (lacht)

Je werk richt zich vooral op jonge kinderen. Nooit gedacht om je verhalen ook voor pubers of volwassenen te brengen?

“Die vraag wordt me wel vaker gesteld. San Diego, mon amour schreef ik wel voor 11/12-jarigen. En in mijn podcastwerk zitten toch wel afleveringen gericht op volwassenen. Schrijven vind ik al best moeilijk, en kinderen vind ik een leuke doelgroep.”

Maar het leven staat niet voor je stil. Overweeg je nooit om andere horizonten te gaan verkennen?

“Ik ben eigenlijk de grootste escapist die er bestaat. Eén van mijn manieren om met de wereld om te gaan, is dingen schrijven waar ik zelf gelukkiger van word. Ik maak die boeken niet alleen voor kinderen, maar omdat ik ze zelf ook nodig heb. Waarschijnlijk ga ik dus zo nog een tijdje door. Ik ben een gelukkig, dankbaar mens. Het is goed zoals het is, denk ik.”

Pollekes kussen

Je wordt dus niet aangedreven door een dagelijkse portie ergernis?

“Ergernis is me niet vreemd, maar het is nooit een basisgevoel. Ik sta heel vrolijk in het leven. Ik vind dat we met zijn allen onze pollekes mogen kussen dat we in dit land leven, waar geen oorlog heerst, onze sociale zekerheid ons allen beschermt, waar alles wat we nodig hebben beschikbaar is, waar we naar de dokter kunnen als we ziek zijn … Mensen klagen al te vaak, terwijl we zo dankbaar zouden moeten zijn.”

Marieke Van Hooff: “Er is niks mis met wat grijs.”

“Kranten lees ik wel, al word ik er soms triest van. Ik las af en toe een leespauze in. De berichtgeving vind ik harder en harder worden, en die werkt polarisatie in de hand. Terwijl er niks mis is met wat grijs. Als je zwart-wit denkt, is het moeilijk om oog te hebben voor andere meningen, is het moeilijk om overeen te komen. Wat ons in leven houdt, is net dat we samen leven door samen te praten. Ik erger me aan mensen die overal en altijd hun mening klaar hebben en verkondigen. Goed voor in het café, maar niet voor in sociale media. Want op die manier worden alle kleine zaken zo groot, en alle grote zaken klein.”

Podcastmaker, acteur, jetsetfiguur, tekenfilmstemmetje, auteur… Je blijft dus verder driftig als creatieve duizendpoot aan de slag?

“Klopt. Ik ben overigens ook opnieuw begonnen met piano-lessen. Voor het theater en voor mijn boeken hebben we soms ook muziek nodig, en dat komt dan handig van pas. En ik zing ook nog met het Octopus-koor. Daarmee staan we binnenkort ook in Turnhout waar we de Vespers van Rachmaninov brengen. Weet je, ik vind het verrassend hoe mensen gaandeweg in hun leven hun creatieve bronnen leren aanspreken. Ik wens dat iedereen toe!”