Net als vorig jaar, was Merksplas één van de gemeenten die meewerkte aan Reveil: ingetogen concerten die vandaag op meer dan 100 Vlaamse begraafplaatsen weerklonken.
Daarmee wil Reveil ‘de Vlaamse rouwcultuur de 21ste eeuw in loodsen’.
Het startte allemaal met iemand die Deerlijkse vrienden wou herdenken met muziek. Maar mocht dat zomaar, muziek maken op een begraafplaats – en kon je daar mensen bij vragen? Hij zocht enkele medestanders. Samen besloten ze om het project ‘Reveil’ te noemen. Op 1 november zouden ze om 17 uur een eerbetoon geven aan de vergeten graven van de lokale begraafplaats. Omdat dan de zon onderging en de lichtjes tot leven zouden komen. Dat was de aanzet in 2012.
In Merksplas werkte de Cultuurdienst daarvoor samen met Studio Webbert, Gospelkoor Voices, het Turnhoutse Huis van de Mens en Collectief Dichterbij.
Mijmeren
“Stilstaan bij de dood leert bewuster te leven, en te genieten van dat leven,” vertelde Kim er. Ze komt graag op begraafplaatsen. “Dolend langs de graven en ornamenten, langs geboorte- en sterfdata, langs de bloemen en berichten die andere bezoekers als sporen achterlaten, besef ik hoe kort ook mijn tijd hier, én die van de mensen van wie ik hou, eigenlijk is. Ik zie helderder wat écht belangrijk is. De voorvalletjes op het werk, of de trein die vertraging had, hoe iemand reageerde op een gesprek, doet dat er echt toe? Op welk leven wil ik terugkijken op mijn sterfbed? Heb ik gedaan wat ik kan om –voor mij- het beste leven te leiden, en waar mogelijk ook dat van anderen wat mooier te maken? Hoe wil ik herinnerd worden?”
Joris en Lotte van Collectief Dichterbij droegen eigen werk voor. Joris Gielen:
‘Ik kan niet dansen’
Woorden, jouw laatste,
Verstomd door honderd
Verwaaide vogels,
Merels, kauwen
Een sporadische spreeuw
Die uit je mond vervlogen.
Het was een ijsdag,die dag
en hun vleugels kraakten.
Maar zoals je licht was
In mijn armen
Woog je nu nog minder,
Zonder verbintenis.
Traag, voor mij dan toch,
Werd je meegedragen
Het water dat je brak
Vond je warm.
Zalf
Rouw zorgt vaak voor moeilijk helende wonden, pijnlijke krassen op de ziel. Je loopt er niet graag mee te koop, maar schrijnen doet het elke dag. Soms jeukt de korst, en krab je zonder na te denken de plek waar je het kwetsbaarst was, terug open. Weer een groter litteken gemaakt.
Samen met andere mensen oud of nieuw verdriet delen, doe je niet elke dag. Daarom zorgt Reveil in het dorp voor een van de betekenisvolle avonden. Avonden waarop je niet alleen hoeft te staan, avonden waarop je niet alles hoeft te vertellen. Waar je een streepje muziek en enkele lijntjes tekst hoort, wat onbevangen woorden en een warme stem: niet dat het helpt, maar het troost. En bovenal: een kleine tweehonderd mensen maakten het – ondanks een gure wind – voor mekaar warm, terwijl de nacht viel.
