Gisteren, dinsdag, reden Herman en ik terug naar de streek van Rochefort. Deze keer naar Jemelle.
Het donatiecentrum van Rochefort moet sluiten op 28 augustus. Het gebouw is verkocht en alles wordt daar uitgedeeld aan de mensen die het dan ophalen. Daarna wordt dit gebouw opgeleverd aan de nieuwe eigenaar. Daarom hadden we, samen met mensen uit Jemelle, besloten om alles rechtstreeks aan de getroffen mensen uit te delen. De mensen uit Jemelle zouden de getroffenen verwittigen van onze komst.
We zijn ruim op tijd vertrokken. We calculeerden alle files mee in, zeker die rond Ranst en Antwerpen…. en er was geen file, totaal geen file. Resultaat: we waren er veel te vroeg. Dat gaf ons de kans om even rond te kijken en de kerk te bewonderen. Aan het portaal van de kerk zagen we dat het water hier minstens 150 cm hoog heeft gestaan. Dit is hoog, zeker als je weet dat de kerk enkele meters boven het normale waterpeil van de riviertjes de Wamme en de Lhomme, die voor de kerk samenvloeien.
Op dinsdag 31 augustus is er een laatste extra inzameldag voor hulpgoederen bij De Oversteek Merksplas, Industrieweg 3. Dan kan je goederen binnenbrengen tussen 9-12 en tussen 17-19u.
Ravage
Als je dan even terugkijkt naar de huisjes die aan de oever gebouwd zijn, dan besef je nogmaals hoe erg de ravage hier is. Stukken huizen zijn weggeslagen, het water kwam letterlijk binnen langs de voorkant, nam alles mee en ging terug buiten langs de achterkant.
Een hele voorraad
We aten onze boterhammen aan de kiosk aan de Rue du Kiosque op, en toen kwamen onze helpers Chantal en Aurélie toe. Ze hielpen onze wagen en aanhangwagen uit te laden. Alles werd uitgestald voor de slachtoffers van de wateroverlast. Deze keer hadden we extra melk, frisdrank, suiker, pampers, zeep, shampoo, tandenborstels, tandpasta, scheermiddelen, hygiënische verbanden, poetsmiddelen, dekens, donsdekens, flanellen lakens, speelgoed, nieuwe schoenen (!), warme jassen, keukenrollen, wc-papier, nesquick, eigengemaakte confituren, handdoeken, keukenhanddoeken, nieuwe zakdoeken, koffiezetapparaten (voorzien van filters en koffie), waterkokers, thee, 3 microgolfoventjes, 2 elektrische kookplaatjes, een wasmachine, een droogkast, een nachtkastje… en véél meer meegebracht.
Dit dank zij de mooie giften van jullie Spetsers en een hele mooie bijdrage die ik vrij mocht besteden. Van een grote serre uit onze gemeente kreeg ik ook nog 5 kistjes kerstomaatjes mee, maar dé superhit van gisteren waren de verse aardbeitjes uit Merksplas. De mensen waren enorm blij om deze te mogen meenemen en kwamen vaak vragen of dit écht voor hen was. Jullie vrijgevigheid werd echt door hen gesmaakt. We kregen ook vaak de opdracht om jullie uitdrukkelijk te bedanken!
Eergisteren werden er nog spulletjes geleverd waaronder warme donsdekens, schapenwollen matrasbeschermers, enkele hele warme (bijna nieuwe) truien, 2 paar nieuwe schoenen, en ook dat was meteen weg. De echt getroffen mensen kon je bijna zó herkennen: ofwel namen ze maar één stuk mee, ofwel kwamen ze het vragen “mag ik dit écht meenemen?” Deze mensen werden door ons geholpen in hun keuze.
Frustratie
Aurélie maakte ook pakketjes voor de mensen die géén vervoer hadden en niet konden komen. Aan het aantal te zien zijn er veel mensen die geen vervoer meer hebben. Zij had ook meteen de pampers in het oog, en die werden dankbaar verdeeld.
Zelf had ik pompoenen, courgettes en rabarber uit mijn tuintje meegenomen. Een vrouw keek er verlekkerd naar, en ik gaf ze haar. Ze vertelde me: “Ik kan niet koken. Ik heb geen keuken meer, geen stromend water en geen verwarming.”
5 weken na de ramp, bijna 6 weken later. Je weet dat dit zo is, en toch treft het me keer op keer. Het frustreert me wel dat deze mensen in hun huizen moeten blijven wonen, slapen, leven. Eind augustus, we zijn 6 weken verder. De nachten worden frisser, de winter staat voor de deur, zonder verwarming… je mag er niet aan denken. Vele mensen zijn niet verzekerd. De huizen aan de waterkant zijn geen eigendom van de Marc Couckes van onze samenleving. Ze hebben vaak bespaard, zelfs op de niet-verplichte verzekering. Zij zitten nu echt met de miserie.
Nog eenmaal?
Iedere keer zeg ik “dit was de laatste keer”, deze keer zeg ik “nog één keer”, want dan is mijn vakantie op. Dat doet eigenlijk pijn. Na 5-6 weken zie je dat er nog niet veel hulp is gekomen voor deze mensen. De straten zijn wel properder, het leven herneemt, maar de verzopen straten zitten nog minstens voor 2 jaar in de dikke miserie.
Ieder van jullie, een welgemeende dankjewel! Voor jullie giften, donaties, steun, wijze raad, inzamelpunt, luisterend oor, geleende aanhangwagen, DANKJEWEL! Echt!
