Voor mij zie ik de beelden van honderden illegale latino’s die geboeid in vrachtvliegtuigen worden gedeporteerd naar detentiekampen in hart van de ondoordringbare Colombiaanse jungle.
Nee, dit is geen B-actiefilm die het grote doek niet gehaald heeft. Op bevel van president Trump himself werden daags na zijn inauguratie verschillende Amerikaanse steden systematisch ontdaan van illegalen die de hele campagne werden omschreven als criminelen, verkrachters en katteneters.
Embed from Getty ImagesTerreur en de angst voor ‘de ander’
In eigen land en bij onze noorderburen spreekt men openlijk en fier over het “strengste migratiebeleid” ooit. De kiezer hoeft zich daarover dus geen zorgen meer te maken. De voordeur van België lijkt gesloten voortaan …
Maar de angst en het noodlot slaat alweer toe met de recente aanslagen in Maagdenburg en Mulhouse. Onversneden terreur tegen de Westerse wereld en alles waarvoor ze staat. Algemene verontwaardiging want de daders bleken een illegale Syriër en een erkende asielzoeker uit Saoedi-Arabië. De echte kers op de taart kwam enkele weken geleden met de oproep van IS om aanslagen te plegen in Antwerpen en Brussel. The worst is yet to come … lijkt het wel.
De roep om assimilatie: een eenvoudige oplossing?
De radicale rechtse partijen zien vandaag in deze gebeurtenissen het zoveelste bewijs dat Europa definitief vol is en dat haar eigen cultuur onderuit wordt gehaald door een woekerende islam en door een doorgedraaid links denken dat het alleen maar heeft over regenbogen, multiculturaliteit en racisme. Het Vlaams Blok destijds en het Belang daarna had daarvoor een eenvoudige en goedbekkende oplossing. Het antwoord op alles is “assimilatie”. Wie wil blijven, assimileert. Wie wil blijven, assimileert. Wordt Vlaams. Eet frieten met stoofvlees en kijkt naar De Kampioenen.
Het geeft me angst en baart me zorgen dat we leven in tijden waar leiders zo graag in voor en tegens spreken, alsof alles zo zwart-wit in elkaar steekt. Na één dag leven weten we ondertussen toch dat niets is wat het lijkt. Alles is toch altijd net iets anders dan je zou verwachten. Wie eerlijk naar de dingen durft kijken, begint te twijfelen. Is dat grote heldere gelijk zo helder? Is het leven niet eerder een beetje zus en een ook een beetje zo en dan maar verder proberen om te zien wat het geeft? En daarna doorheen al dat proberen “werkende” stukjes ontdekken?
Een verwarrend beeld in het park
Deze hele grijze tussenwereld openbaarde zich voor mij wanneer ik naar de foto hierboven keek.
In een stadspark aan de rand van Rotterdam zit een gesluierde man languit gelegen op een bank. Een gesluierde man nog wel. Niet de veronderstelde, onderdrukte moslima zoals we graag over haar praten maar een man. Lopen die mannen nu ook met boerka’s rond? Is het kalifaat een matriarchaat geworden? Ik moet vast het breaking news vandaag gemist hebben. Ik werd er duizelig van. Een verdere blik leerde me dat het loos alarm was. Het was slechts een man met een zwart dekentje, een zwarte sjaal en een zwarte muts. Het patriarchaat was overeind gebleven. Mijn aandacht werd nu weggetrokken door het plakkaatje dat op het tafeltje voor hem stond.
Islamisering of gewoon kunst?
Opnieuw grote verwarring in mijn hoofd. Deze man biedt Nederlanders een naamsverandering aan. Je naam van jaren en dagen wordt herschreven in een Arabische variant met kalligrafische verluchting. Is de islamisering dan toch een feit? Niet alleen in de steden maar zelfs in onze rustige parken. Hebben de immigranten het nu definitief overgenomen? Geven ze ons hier een laatste kans om op vrijwillige basis een naamsverandering te accepteren, of nog scherper: geven ze ons hier een kans om in de “verkeerde” richting te assimileren?
Ach, ook hier loos alarm. Het bleek gewoon een Rotterdammer te zijn van de 3de generatie met mokkatint. En juist deze man had kalligrafie gevolgd omdat het zo mooi oogt. O nee, geen Salafistische ideologie. Schoonschrift bleek, hoe banaal kan het zijn, altijd al zijn ding te zijn. En waarom geen stuiver bijverdienen in het park waar hij zo graag komt. Weg met de achterwijk. Leve de rust en de gezapige tred van het park. Gewoon zitten, niets doen en wachten. En wie weet, misschien wat schoon schrift toveren als de parkbezoekers het vragen.
