Jasmine Raeymaekers belandde als jonge twintiger in een Egyptische gevangenis. Haar ervaringen schreef ze neer in het boek Een nacht in een kooi. Momenteel is Jasmine weer even op bezoek in Merksplas. Ann Daems greep de kans om haar te spreken over haar boek.
Wereldreiziger
Jasmine is geboren en opgegroeid in Merksplas. Haar ouders wonen nog altijd op Vogelzang. Momenteel woont ze op Lanzarote. Voorheen woonde en werkte ze in Egypte, Valencia, Dubai, Gran Canaria en Fuerteventura.
Jasmine: “Toen ik 20 was, ben ik voor het eerst voor een langere tijd naar het buitenland gegaan voor mijn stage. Ik had onmiddellijk de smaak te pakken. Sindsdien heb ik altijd in het buitenland gewoond. Ik verhuis heel graag, raar maar waar. Ik heb weinig spullen, dan is verhuizen leuk.” En zo kwam ze in Egypte terecht.
Jasmine: “Daar heb ik eerst als animatrice gewerkt in een hotel waar ik eerder al op vakantie was geweest. Later werkte ik er als reisleidster.”
Een ongeval
Een dom ongeval leidt tot een arrestatie. Jasmine werd naar de gevangenis gebracht en opgesloten in een overbevolkte cel. Zonder te weten voor hoe lang. Afwachtend of ze hulp zal krijgen van haar baas, met wie ze een geheime relatie heeft.
Jasmine: “Ik deelde de cel met vier andere vrouwen. Dat was een kale, betonnen bunker van enkele vierkante meters. In de hoek stond een putje dat ongelofelijk stonk en diende als toilet. We hadden er geen daglicht of enige verbinding met de buitenwereld. Bedden waren er ook niet. Een Somalische vrouw in mijn cel deelde haar hoofddoek met mij. Die spreidde ze elke keer uit om op te slapen. Eten kreeg je via vrienden en familie. Wassen deden we aan een kraantje in de cel met een kleine, blauwe beker. Als je dan wordt vrijgelaten, ben je enorm dankbaar voor alles wat je hier op aarde nog mag meemaken.”
“Ik ben beginnen zingen omdat ik het idee had dat de vrouwen waarmee ik opgesloten zat al in een soort van slaap verzonken waren. Ze waren er niet meer echt bij. Ik wilde vermijden dat mij dat ook zou overkomen. Als je dan applaus hoort door de gang, blijf je zingen.”
Verwerkingsproces
Jasmine: “Na mijn vrijlating ben ik terug naar Egypte gevlogen. Ik was nog steeds verliefd op mijn baas. Ik wilde hem nog een keer zien voor hij zou doorreizen naar Bangkok. Toen ik stond te wachten aan de gate, bedacht ik me hoe gek het was dat ik terug naar Egypte ging. Mijn proces was nog niet afgelopen. Ik had geen enkele garantie dat ze me niet opnieuw zouden opsluiten. Toen ben ik beginnen schrijven op de achterkant van mijn instapkaart. Tijdens de vlucht ben ik blijven schrijven op servetten die ik aan de stewardess heb gevraagd.”
“Ik bleef ook maar denken aan de vrouwen waarmee ik in de cel zat. Ik wilde weten hoe het met hen ging. Als je samen in de cel zit, bouw je een heel speciale band op. Telkens de bewakers onze cel hadden gecontroleerd, vroeg een Syrische vrouw me om het liedje van de film Titanic te zingen. Hier werd ze kalm van. Ik ben de gevangenis zelf niet meer terug binnen gegaan. Ik ben wel langs de buitenkant van het gebouw ter hoogte van onze cel dit lied terug gaan zingen. De gedachte dat ze me misschien zouden horen en daar kracht uit halen, maakt me tot op vandaag nog heel gelukkig.”
“Het schrijven van het boek heeft geholpen bij de verwerking van de gebeurtenissen. Ik heb héél hard gehuild tijdens het schrijven van de laatste pagina. Dat voelde enorm bevrijdend. Ook toen het boek voor het eerst uit de printer rolde, was ik ontroerd.”
Boek kopen?
In haar boek vertelt Jasmine haar verhaal met de nodige humor en zelfspot. Het boek kan je kopen bij Larisan, Carrefour of bij de Standaard Boekhandel.
Jasmine: “Voor een gesigneerd exemplaar moet je bij mijn ouders thuis zijn, Vogelzangstraat 2 in Merksplas.”
