Vandaag was duivel-doet-al Kamiel De Bruyne in Merksplas. “Ik maak televisie, boeken en flauwe grappen”, prijkt als kop op zijn website. Voor die boeken nodigde de bib hem uit om zijn verhaal te doen voor de vierdeklassers van VBS Yugro en Qworzó.
Kamiel: “Ik schreef inderdaad twee kinderboeken met dezelfde titel: ‘Er was misschien eens‘. Ze vertrokken van hetzelfde concept: ik vertel er twintig verhaaltjes in, waarvan sommige echt gebeurd zijn, en de andere gebeurd zouden kunnen zijn. In mijn schoollezingen maak ik van beide boeken een quizje. Ik heb een pakje rode en groene kaarten mee, en na het verhaal laat ik de kinderen kiezen of ze al dan niet waar zijn. Was er ooit een man die een vliegtuig opat? Regende het 150 jaar geleden in Yoro echt vissen? En dan laat ik ze argumenteren. De geschiedenissen zijn uitdagend, en ik leer ze zo verhalen wat kritisch benaderen.”
➽ Jaren geleden werd je ook als godenkind onthaald voor het vrt-programma Sorry voor alles Dat haalde zelfs een internationale Emmy Award en een Gouden Roos in Berlijn. Wat is er nadien van je geworden?
“Het was inderdaad een mooie start voor mijn tv-carrière. Want dat was aanvankelijk mijn core business. Bij de VRT werkte ik zeven jaar, maar toen kreeg ik zin om andere dingen te gaan doen. Samen met mijn vriend Wannes Deleu werken we sindsdien als ideeënleverancier voor tv-programma’s. We verzinnen ze, pitchen onze ideeën en verkopen ze. Voor VTM maakten we zo Wie zoekt die wint met Jens Dendoncker. En binnenkort rolt er een nieuw programma uit op de VRT.”
“Los van dat tv-werk, vroeg een uitgeverij me om boeken te schrijven. Hoe leuk is dat, niet? Van schrijven word je niet schatrijk, maar ik heb me daarmee wel geamuseerd. Het eerste boek werd Fake it till you make it, mijn gids naar makkelijk succes. Niet dat ik er supertrots op ben, maar ik kon de uitgeverij wel overhalen om mijn boekvoorstelling in het Sportpaleis te organiseren. Ik heb daar dus wel echt gestaan, samen met een groepje vrienden, familie en perslui.”
“Toen kwam ik bij uitgeverij Pelckmans terecht voor mijn twee kinderboeken. En dat doet me toch wat, dat ik van moeders, vaders, leerkrachten en kinderen te horen krijg dat ze het een heel leuke reeks vinden. Gisteren kreeg ik nog een compliment van een bibliothecaresse dat mijn boeken haar kinderen aangezet hebben om meer te gaan lezen.”
Uit de hand gelopen
“In de pandemietijd werd ik stichtervoorzitter van mijn Nationale Vereniging voor Nutteloze Borden. Dat is intussen uitgegroeid tot een uit de hand gelopen hobby. Ik ging tijdens corona net als iedereen uit wandelen. Ik ben ook een liefhebber van streetart. Zo bedacht ik nutteloze bordjes die ik her en der in het land achterliet. Ze lijken soms wat op verkeers- of toeristische bordjes, en ze bevatten grapjes. Soms flauwe, dat geef ik toe. Ik ben dan ook weer te pussy om plekken te vandaliseren: ze zijn altijd verwijderbaar, zonder achterblijvende beschadigingen.”
“Mijn vriendin had het idee om ook leden te werven voor mijn Vereniging. En zie, we zijn nu al vijfhonderd leden verder. Iemand anders vroeg me of ik geen wandelroute kon maken langs nutteloze bordjes. Op mijn socials vroeg ik of er een gemeente interesse had, en zo kwam er in Ninove een tijdelijk parcours. Nadien zijn er nog andere gemeenten gevolgd. Sindsdien krijg ik een eerlijke vergoeding voor de tijd die me dat kost. In de buurt kan je zo’n wandeling bijvoorbeeld in Hoogstraten doen. “
Voor de onverwachte glimlach
➽ Probeer je met je tv-programma’s of met je bordjes de wereld mooier te maken, Kamiel?
“Nee, voor mijn programma’s gaat dat niet altijd op: ik hoop daarvan dat de mensen er zich gewoon mee amuseren. Met een simpel idee, maar wel een dat goed gevonden is.”
“Met de bordjes probeer ik dat wel. Ik vind het nog leuker als mensen toevallig op een bordje van me stuiten, en zich afvragen of het echt is of een grap. Het lijkt me ideaal als ik ze een onverwachte glimlach zou kunnen bezorgen.”
➽ Is er iets waarin je eigenlijk uitblinkt, Kamiel?
“Nee, maar dat vind ik ook niet erg. Ik zou bijv. graag nog eens een uitstap maken naar het theater. Niet per se om een verhaal te vertellen, maar wel voor de beleving. Tv kijken is een individueel gebeuren, maar theater beleef je met de hele zaal. Ik zag laatst Fight Night van Ontroerend Goed.”
“Als kijker krijg je een stemkastje, waarmee je kan stemmen op enkele kandidaten. Heel relevant in tijden van verkiezingen. Het concept was goed gevonden, het vertrok van een eenvoudig idee. Slim gedaan! Maar daarnaast zou ik even graag eens zo’n immersive experience uitdenken. Vaak zijn die dingen een manier om dure tickets te verkopen, maar in London maakte ik bijv. een tijd terug The Burnt City mee. Als toeschouwer beweeg je je samen met een vijfhonderdtal anderen in een apocalyptische stad, geïnspireerd op de val van Troje. We waren allemaal gemaskerd, samen met zo’n 80 acteurs. Het was een fantastische ervaring waarin je het verhaal indringend beleeft.”
Inspiratie
➽ Ben je nooit bang dat je onuitputtelijke bron van inspiratie mettertijd toch uit zal drogen?
“Nee, niet bepaald. Ik geloof dat je telkens nieuwe dingen kan verzinnen en daarop kan variëren. Het is niet dat er me elke dag duizenden ideeën te binnen schieten. Nee, ik moet me er wel bewust aan zetten. Ik hou dan bijvoorbeeld een brainstormwandeling, en dat levert altijd materiaal op. Tenzij op café met vrienden: dan borrelen er spontaan altijd wel ideeën op. Het concept van ‘Wie zoekt die wint’ is daar trouwens ontstaan.”
“Of een reeks Nutteloze Borden bedenken: dat voelt niet aan als werken. Ik doe de wandeling en maak onderweg honderden foto’s. En dan zet ik me er gewoon een dag aan.”
➽ Hoe zie je dan je toekomst nog voor je?
“Oh, ik zie mezelf nog een hele tijd onnozele initiatieven uit de grond stampen. Ik ontdek in België soms bizarre of troosteloze plekken. Ik zou daarover nog een reisgids willen maken. Weet je bijv. dat in het Brusselse Warandepark er een buste staat van tsaar Peter De Grote? Die heeft in de jaren 1700 een buffet meegemaakt in Brussel. Er stond ook een fontein met een waterbassin. Die fontein is er niet meer, maar op het bassin vind je nog een Latijns opschrift. Vertaald staat er dat de tsaar “deze wateren verrijkte met de wijn die hij heeft gedronken”. Grappig toch, niet? Of de CasAnus bij Verbeke Foundation: dat is een appartement in de vorm van een aars. Dat wil ik met mijn vriendin huren voor onze huwelijksnacht.”
Is tv nog relevant?
“Maar ik twijfel wel of ik altijd tv zal blijven maken. Als freelancer zie je ook andere manieren om mensen te raken. Blijft tv nog relevant? 10 jaar geleden haalden we ‘Sorry…’ nog een anderhalf miljoen kijkers. Nu is dat heel erg moeilijk. Tv kijken is veel meer versplinterd door het uitgesteld kijkgedrag, terwijl er nog nooit zoveel programma’s werden gemaakt. Ik merk het ook aan mezelf en mijn vrienden: we kijken niet meer. Vroeger kon je de dag nadien met je vrienden napraten over een programma dat iedereen zag. De gemiddelde leeftijd van de tv-kijker zit al tussen 50 en 60. De tijden zijn gewoon veranderd. Ik zou het wel een uitdaging vinden om ooit nog eens een grote hoop mensen te verenigen.”
“Met ‘Sorry …’ en ‘Wie zoekt’ maakten we feelgoodprogramma’s, en we gingen met heel veel respect met de deelnemers om. In het eerste gaven we ze gevoel dat ze helden werden in hun eigen leven, terwijl ‘Wie zoekt’ gewoon een plezant familieprogramma was. Soms willen mensen me een nieuwe versie van Fata Morgana aanpraten. Dat programma kon nog een heel dorp op de been brengen. Maar hoeft dat nog? Nee, als tv-maker wil ik nog wel eens een live programma maken. Dat gebeurt dezer dagen niet meer. Maar dan moet het wel live zijn, waarbij dat aspect net een meerwaarde zou zijn, zodat je op het moment zelf zou moeten kijken.”
“Ik kijk nog wel graag tv. Zo’n programma als Godvergeten heb ik met grote ogen gevolgd. Het blijft belangrijk dat zo’n programma’s gemaakt en gezien worden. Alleen is dat niet het genre dat ik zou kunnen maken, mijn sterktes liggen anders.”
