Soms is Merksplas de wereld, en sijpelt er onverwacht wat buitenaards leven binnen. De wolken kleurden na vier uur oranje, en de warmte en de polsslag kwam een uur later in café Chapeau op genietbare hoogte. En dat had alles te maken met het Luc Van Steenbergen Trio.
De Chapeau lijkt stilaan het kloppend hart van Merksplas te worden. Als café heeft het haar mensen mee die er veel eigen geld in wilden steken, en voor gewone bezoekers heeft het – naast alle kwaliteiten van een dorpscafé (drankkaart, achtergrondmuziek, service, speeltuintje) – vooral een eigenzinnige muziekprogrammatie die de kwaliteit niet schuwt.
We zagen er al memorabele optredens, en dat van het Luc Van Steenbergen Trio vandaag deed happen naar meer. De Facebookpagina beloofde een mix van funk, blues, jazz en free music. Daar kwamen spijtig genoeg geen drommen mensen op af. De set deed het met een veertigtal toehoorders, maar die beleefden wel de tijd van hun zondagse leven: het leek gewoon of er in hun eigen living drie denderende muzikanten stonden te spelen.
Luc Van Steenbergen
Luc Van Steenbergen (ooit begonnen bij Sticks ’n Stones, maar ondertussen gepokt en gemazeld doorheen verschillende muzikale projecten) is op het podium de bescheidenheid zelf: de subtiele manier waarop hij warm en doorleefd zijn nummers aanpakt, is zeldzame klasse. Hij cijfert zich na een intro onmerkbaar weg, en geeft zijn straffe kompanen ondertussen alle ruimte om het nummer in te kleuren.
Onmiskenbare klasse
En dat doen ze met verve: bassist Zjef Van Steenbergen (geen familie) ondersteunt mooi en gevoelig – maar als hij wat ruimte krijgt, weet waar hij aan toe is en stuwt hij eigenzinnig op zijn bass de songs moeiteloos vooruit.
Drummer Geert Mariën speelde ooit o.a. met Front 242, Praga Kahn, en Stoomboot. Hij deed in de eerste set zijn werk: onderdanig injecteerde hij onmiskenbaar zijn ritme in elk nummer. In de tweede set ontbolsterde hij zich tot een compromisloze drummachine. Strak op de simpele snaredrum, ontzettend virtuoos op zijn combinaties met zijn bassdrum, cymbaal en woodblock.
Maar bovenal – en de meeste pret voor wie er nog was – was het complexloze samenspel van het trio: om beurt gaven ze een mooie voorzet en openden ze het hele veld voor de volgende solo, en samen zorgden ze voor een oorstrelende sound. Zonde dat je er niet bij was.
