The Persekutors: Stomende puberpunk in de Chapeau

Dirk Raeymaekers 27 oktober 2024

1 1.487 Leesduur: 3 minuten

Zaterdagavond stonden The Persekutors in de Chapeau. De ene helft van het programma, Amused, viel door omstandigheden weg. Daardoor kwam heel het succes van de avond terecht op de jonge schouders van de Merksplasse Persekutors. Vooraf gierden de zenuwen al door het café, maar die werden al snel bedwongen door hun charmante, roekeloze overmoed.

Een uurtje vooraf praatten we met Arthur Geenen (gitaar), Kobe Van Dun (gitaar), Léon Bassez (bas en zang) en Otto-Jan Woestenborghs (drums).

“Ja, we zijn wel wat zenuwachtig. Er stroomt een hoop adrenaline door onze lijven. We leven immers al een hele tijd toe naar deze avond. Eén jaar om precies te zijn. In augustus ’23 vatten we het plan op om samen op te treden. Muzikaal stonden we toen nergens: niemand van ons kon een instrument bespelen. Maar toen hadden we een doel: een instrument onder de knie krijgen, en punk spelen.”

“We hebben het onszelf allemaal aangeleerd. Intussen volgen we alle vier muziekschool, dat wel. We kennen elkaar ook al jaren. We zaten samen in Qworzó, en later nog even op het seminarie. Nu hebben we nog onze repetities die ons bij elkaar houden.”

➽ Hoe kozen jullie elk jullie instrument?

Léon: “Ken je de film Whiplash? Nee, ik mocht niet drummen van mijn ouders. Daarom koos ik maar voor een basgitaar.”

Kobe: “Ik vond gitaar altijd al een graaf instrument.”

Otto-Jan: “En ze hadden ook nog een drummer nodig.” (lacht)

➽ En welke muziek spelen jullie?

“Punk. Hardcore punk, eigenlijk. Elk van ons houdt ervan. We zijn erg beïnvloed door de oude punk. We brengen straks een mix van vooral eigen nummers en ook enkele covers. Die eigen nummers maken we samen. De tekst schrijft meestal iemand van ons uit, maar de muziek eronder maken we samen op onze repetities.”

➽ Waarover zingen jullie?

“Vooral over problemen die we zien in onze maatschappij: de oorlog in Gaza, bijvoorbeeld. Of over de kerk, of over mentaal welzijn. Over liefde ook, maar ook over de Derby Pils van de Delhaize.”

➽ Welke song weerspiegelt het best waar jullie voor staan?

“Dat moet wel ‘Reckless‘ zijn. Die gaat over het moment dat je niet meer weet wie of wa, het moment dat je van de wereld bent en gek denkt te worden.”

➽ Als het optreden straks afgelopen is, wanneer zijn jullie dan tevreden?

“Dat zal toch vooral te maken hebben met het publiek: hoe enthousiast het zal zijn tijdens ons optreden, en hoe het nadien reageert.”

“Toen we startten met The Persekutors kenden we niets van muziek. Maar met onze repetities merkten we dat we beter en beter werden. We hebben er keihard voor gewerkt. En we pushen elkaar constant om altijd meer bij te leren. Crazy dat dat werkt bij ons.”

➽ Wat is de ambitie die jullie willen waarmaken?

“In onze dromen? We willen gewoon bekend worden, natuurlijk. Maar met onze voeten op de grond: we zouden blij zijn als we gewoon verder plezier kunnen maken.”

“Onze repetities zijn niet altijd rozengeur en maneschijn. We maken heel veel ruzie, maar dat is omdat we goed willen worden. We schelden soms hard op elkaar. Maar dat hoort er gewoon bij, weten we.”

➽ En hoe wordt het optreden straks?

“We zijn heel zelfzeker. We hebben zo hard gerepeteerd, dat we weten dat het gaat lukken.”

Een halfuur durende adrenalinestoot

Het optreden van The Persekutors was kort en krachtig: de stuwende bas, de piepende gitaren en de strakke drums pompten het bloed van de massa opgedaagde vrienden, familie en fans op het ritme van de groep. Ze gooiden zich, onnadenkend maar trouw aan het genre, op drie akkoorden naar de rauwe intense hartslag die ze deelden met het café. Aanvankelijk haperde de geluidsinstallatie wat, maar dat kon het enthousiasme niet deren.

Wie punk zegt, denkt pogo, en inderdaad: The Persekutors kregen de mensen vooraan mee aan het pogoën. Iemand crowdsurfde en werd bijna een kameleon tegen het lage plafond van de Chapeau. Bij het laatste bisnummer, een Clash-cover van ‘Should I Stay…’ overkwam zanger Léon hetzelfde lot. Eerder al dook hij met gitaar en al tussen het publiek.

Een uur vooraf praatten ze alle vier wat timide over zichzelf en hun muziek, maar dat gebalde optreden met een klein dozijn twee minuten durende nummers, transformeerde hen in een geoliede, hitsige band die moeiteloos deed vergeten dat het hier om hun debuut ging. Met hun jongensachtige branie hakten ze gedreven dreunend in op de stugge, onveranderlijke wereld. Pure klasse!