Het was zondag en in de tuin van Café Chapeau speelde de Bob Dylan Tribute Band. Die musiceerde tot meerdere eer en glorie van de meester zelf, maar de groep pakte zo nederig, subtiel en subliem uit dat ze na afloop het overvolle terras achterliet met de wetenschap dat we met z’n allen deel hadden uitgemaakt van een magische gebeurtenis.
Zo’n dingen gebeuren niet elke dag in Merksplas. De Band deed zondag het terras al voor de vierde keer aan. In 2021 noemden wij dat optreden al memorabel, maar na het eerste nummer werd de geschiedenis fris herschreven.
Eens te meer bleek het oeuvre van Dylan een schatkist met iets van een 600 vergeten parels. De Band pikte er eigenzinnig, wars van tijdsgeest of hitgevoeligheid hun schatjes uit, veegde er magistraal het stof van af en maakte er een stevige, imponerende set van.
Zaten er in het publiek Dylanfanaten? Sommigen konden nog net enkele eindwoorden van wat zinnen meelippen, enkele anderen kenden nog een treffende passage uit een of andere song (‘When you ain’t got nothing, you got nothing to lose‘ uit Like a Rolling Stone of zo…), en daar bleef het wat bij.
Maar: ‘Het gaat erom wat een liedje je laat voelen over je eigen leven’, schreef de Grootmeester zelf in een van zijn boeken. Zanger en gitarist Marc De Wit bracht brokken hartenpijn, rebelse oprispingen en dartele liefde in een denderende vaart op het podium. Love Sick, bijvoorbeeld. Zonder het Dylaneske timbre, maar even doorleefd als scherp. En dat allemaal trefzeker geruggensteund door Benny Dom (drums), Staf Dierckx (viool en gitaar), Dirk De Cleen (bas) en Rik Ooms (zang en gitaar).
Ik wil later terechtkomen in het rusthuis waar zij hun dagen zullen slijten, en doe me dan maar ‘One more cup of coffee‘, ‘New Poney‘ en zeker ‘Forever young‘ om de wervelwind van de tijd samen te bezweren. En als extra verzoeknummer nog even ‘Love In Vain‘, dat zondag de setlist net niet haalde.
Dank voor de recensie. Wij hebben zoals altijd genoten van het concert en de gezellige setting van het tuinterras van de ‘Chapeau’.