Georgette en Fernand zijn 40 jaar getrouwd. Zij zorgde voor de kinderen en de bloemen in de tuin. Dat is haar leven. 

Hij werkte zoals zijn vader als bouwvakker. Vandaag is hij op brugpensioen. Samen wonen ze in de ouderlijke woning van Georgette.

Alles wat er ooit gebeurde in hun leven gebeurde daar. 

En daar moet ook alles gebeuren wat nog komen moet, ook het allerlaatste. Zo willen ze het. Ondertussen slentert het dagelijkse leven verder naar die laatste dag. Er wordt opgestaan, gewassen, gegeten, gepoetst, gewinkeld, af en toe gepraat en veel geslapen.

Gisèle, de oudste dochter van Fernand en Georgette

Gisèle is de oudste dochter van Fernand en Georgette. Zij was er plots zoals haar zus er ook plots was. 

Fernand begreep er niets van. Ze werd de tweede moeder en vader van haar zus. Nadien is ze altijd alleen gebleven, samen met Zoë. 

Zoë blaft nooit. Als het regent, is Zoë de zon in huis. Gisèle werkt al jaren in een supermarkt in de buurt van de ouderlijke woning. Elke week verkoopt ze een zak hondenbrokken aan haar moeder. 

Blaffer de hond

Blaffer is de straathond van de wijk. Georgette gaf hem de naam “Blaffer” omdat hij altijd blaft. 

Fernand daarentegen koos de namen van hun kinderen. Hij houdt niet van honden omdat ze blaffen. Georgette zorgt voor Blaffer. 

Elke morgen om negen uur ligt hij onderdanig in de tuin kijkend naar de keukendeur. Georgette kijkt dan terug en opent de deur. Blaffer krijgt brokken uit de supermarkt waar Gisèle werkt. Georgette leeft als ze Blaffer ziet. Georgette en Blaffer zijn gelukkig samen. 

Martha, de jongste dochter

Martha is de jongste dochter. Ze ziet Gisèle, haar oudste zus, graag. 

Haar vader begrijpt ze niet. Ze wil anders leven, breken met wat vooraf ging. 

Ze wil geen ouderlijk huis, geen tuin, geen kinderen, geen bouwvakkers en geen stiltes. Ze haat koude schotel en wil leven in de stad met mannen die haar koesteren.  

Karel, de vriend van Fernand 

Karel is de beste vriend van Fernand. Fernand heeft geen andere vrienden. 

Karel zat als kind al in de turnkring van de parochie. Hij is er nu erelid. Elke donderdag gaan Karel en Fernand naar het park. 

Karel doet daar zijn rek- en strekoefeningen. Fernand telt dan hardop bij elke oefening. Daarna liggen ze beiden languit op het gras in het park, het liefst in de zon. Fernand en Karel zijn bekend daar. Ze sluiten altijd af met 2 Stella’s in Café Den Duivenmelker aan de rand van het park.

Omer, de broer van Fernand

Omer is mensenschuw en praat zelden. Hij leeft alleen in een houten chalet aan de rand van de stad. 

Fernand komt er elke week langs op vrijdag. Ze gaan dan zitten voor de chalet op twee houten klapstoelen. Daar eet Omer de droge worst die Fernand meebrengt. 

Fernand drinkt er oploskoffie. Verder doet Omer niets. Bij valavond gaat hij elke dag rondhangen aan de waterplas van een natuurgebied. Niemand weet wat hij er precies doet. Voor middernacht keert hij terug.

Dirk en Julia uit de wijk

Dirk en Julia wonen in dezelfde straat als Fernand en Georgette. Julia rijdt traag en Dirk draagt altijd de zak. 

Het is een zak met zijn naam erop: Dirk. Julia geeft een straathond uit de wijk soms eten. Dat mag van Dirk niet. 

Hun huisje is klein en vies. Elke week komt Tania, de thuisbegeleidster, daar op bezoek om te kijken of alles goed gaat. Dirk en Julia snappen dat niet. Ze vinden Tania een bemoeial en doen soms de deur niet open. 

Epiloog : Fernand slaapt diep in de zon

Fernand was naar het park gegaan omdat de zon scheen. Georgette bleef thuis. Blaffer was in de tuin. 

Het avondeten was klaar, maar Fernand was er nog niet. Georgette en blaffer trokken naar het park. Blaffer vond Fernand achteraan in het park. 

Hij lag in de zon. Fernand was al enkele uren gestorven naast zijn fiets in de zon. Georgette en blaffer belden de hulpdiensten. Daarna wandelden ze terug naar huis en aten. Gelukkig was het koude schotel. 

(Einde van de kroniek)

Op dinsdag 20 mei is er in Kunstencentrum De Lezze in Boom het Photo Caffee. Elke maand organiseert De Lezze er een ontmoeting met een fotograaf. Op die dinsdag staat fotograaf Eddy Meijs (die bij ons vaak in de stukjes van Serge de foto’s verzorgt) in de kijker. Met de vriendelijke bijdrage van filosoof en schrijver Serge Rooman en dichter Nicolas Gerhard die enkele passages gaan voorlezen uit hun samenwerking met Eddy. Meer weten?