Eens we de sprong over de middenrivier hebben gemaakt, is niets meer hetzelfde. De teerling van ons leven lijkt dan geworpen. Achter ons ligt de jeugd te glimlachen en voor ons wacht een nieuw tijdperk waar gezondheid en religie elkaar omarmen: het is het tijdperk van de onverwachte oproepingen.
Van oudsher vinden oproepingen plaats in woestijnen. Bij gebrek daaraan in de Kempen gebeurt dit hier op verlaten bosrijke plekken waar naderhand Mariagrotten verrijzen. Althans, zo was het vroeger. Vandaag zijn de roepingen minder feeëriek. Ze liggen in je brievenbus of gedijen in je mailbox. En zo lag er ook een in mijn brievenbus.
Ik werd opgeroepen tot deelname aan een stoelgangstaal. Na wat tactiele hocus pocus met mijn eigen fecaliën kwam ik terecht in de periode van het grote wachten, zeg maar mijn tocht van 40 dagen door de Lommelse Sahara.
Het leven kwam daar in zijn eenvoud voor mij staan. Eén vraag deed er nog toe: heb ik het of heb ik het niet. En dan, als de nood het hoogst zat, kwam de verlossende boodschapper in de vorm van een banale brief met twee magische woorden: NIET AFWIJKEND.
Gezondheid en religie hebben echt iets met elkaar!
