Een dorp nam afscheid
Een week terug ontnam iemand het leven van een twintiger. Hij ontnam een familie hun zoon, hun broer, hun neefje. Vrienden iemand die bij hen hoorde. Een dorp een bewoner of een buur. Iemand van ons.
Jarne werd vandaag herdacht met een Witte Mars. Wit en rood waren de kleuren, en die waren overdadig aanwezig. Net als de mensen: met meer dan 1.000 waren ze op de Markt om hun medeleven te betuigen. De organisatoren zetten de Mars in het teken van een stil protest tegen zinloos geweld.
Delen in onbegrip
Dat werd het ook. Vele mensen vonden troost bij elkaar, omarmden mekaar bij het vreselijke verlies, lieten een traan voor het onbegrijpelijk gebeuren.
Velen stonden stil en wezenloos. Geen praatjes om vriendelijk te zijn, geen grapjes om het ijs te breken, alleen maar woordeloos respect in dit massale medeleven.
Graag gezien
De Mars trok door de Bevrijdingsstraat, waar ze opgewacht werd door de Antwerp-supporters die een erehaag vormden voor de stoet. Die was lang, heel lang. In de Rodenbachstraat, naast het huis waar zich het drama afspeelde, sprak burgemeester Frank Wilrycx de familie en de menigte toe. Hij was blij dat er zoveel mensen deze avond opdaagden. Hij had nooit gedacht “dat zoiets dramatisch zich in ons dorp kon afspelen. In deze rustige buurt, waar jong en oud zo vredig samenleven, vlakbij de school waar Jarne ooit school liep. Jarne had nog een heel leven voor zich. Hij werd graag gezien. Dat bewijzen de vele reacties op zijn dood. Hij was ook een leergierige werknemer bij het bedrijf waar hij werkte.”
De burgemeester dankte ook alle aanwezigen voor het serene en welgekomen steunbetoon. “We brengen samen het signaal dat we dit zinloos geweld niet kunnen toestaan. Niet hier, niet elders.”
Gerry and The Pacemakers’ You’ll Never Walk Alone weerklonk nog, het supporterslied van Antwerp FC. Dat werd meegezongen door hun afvaardiging. Een eindeloze rij vrouwen, mannen en kinderen legden nog een bloemetje, beertje of kaarsje bij de spandoek met Jarne erop. Onwennig en getekend door het ondraaglijke verlies van een familie. Ballonnen stegen de wolken in, ontdaan van hun speelsheid, met de vele onuitspreekbare woorden van stil verdriet.