Op zondag 1 juni vernamen we het plotse overlijden van Jan Embrechts, de man van Els Vinnis. Jan werd 82 jaar. Hij was een icoon van onze Kon. Fanfare Sint-Willibrordus.
Vorige woensdag nam de fanfare afscheid van Jan in de aula van het crematorium in Turnhout, samen met een ruime groep familieleden, vrienden en dorpsgenoten. Erevoorzitter Jan Olislaegers bracht er dit eerbetoon:
Een leven voor de fanfare
In naam van de Kon. Fanfare Sint-Willibrordus wil ik onze oprechte deelneming betuigen bij het heengaan van onze vriend Jan Embrechts. Als eerbetoon hebben de aanwezige muzikanten hun uniform aangetrokken. Ook ons vaandel is aanwezig, als symbool van Jans diepe verbondenheid met onze fanfare.
Jan werd in 1955, op 12-jarige leeftijd, lid van de fanfare – vermoedelijk samen met zijn broer Frans. Hun vader Louis was toen al muzikant en bestuurslid. Jans kinderen Luc, Ingrid en Linda zouden later ook aansluiten bij het drumbandkorps.
Twee jaar geleden stopte Jan als muzikant. Dit jaar zou hij 70 jaar lid zijn geweest – een uitzonderlijke prestatie. Hij werd terecht gehuldigd voor 10, 25, 35, 50, 60 en 65 jaar actief lidmaatschap.
Muzikant in hart en nieren
Jan begon op cornet, stapte daarna over op bugel en vond uiteindelijk zijn plek bij de bariton. Meer dan vijftig jaar lang had ik het voorrecht om naast hem te zitten tijdens repetities en concerten.
Na de repetities was het steevast gezellig aan de “rode tafel”. Er werd gelachen, gediscussieerd en ja – ook goed gedronken. Jan had over alles een mening, soms tegendraads, maar altijd eerlijk en oprecht.
Hij was een sympathieke allrounder, geliefd bij iedereen. Naast muzikant was hij ook een onmisbare helper op talloze evenementen, altijd met het doel om de kas van de fanfare te spijzen.
Een dorpsfiguur zoals weinigen
Bij de vroegere Bierfeesten verkocht Jan elk jaar enkele honderden toegangskaarten. Als hij ergens verscheen, haalden de mensen spontaan hun portemonnee boven. Jan was een vertrouwd gezicht voor iedereen in het dorp.
Samen met Els stond hij vaak achter de toog op de bals in zaal Van Dijck. Ook de kaartavonden waren jarenlang vaste prik, als deelnemer of vrijwilliger. En niet alleen bij de fanfare: Jan hielp ook bij De Driezen, de gemeenteschool, de KVG en andere lokale verenigingen.
Een stille kracht achter de schermen
Jan was lid van onze technische ploeg. Elke week hielp hij mee de zaal klaarzetten voor de donderdagrepetities. Ook bij toneelavonden of andere activiteiten was hij er altijd.
In 2004 werd hij bestuurslid en dat bleef hij achttien jaar lang. In 2022 werd hij terecht benoemd tot erebestuurslid. Hij maakte ook deel uit van onze sportafdeling en was jarenlang voorzitter van de jaarlijkse voetbalderby tussen SW en De Driezen – een legendarisch dorpsmoment.
De pinner en het maandblad
Toen ons maandblad Fanfare-Echo begin jaren ’70 het licht zag, stond Jan meteen klaar om mee te helpen bundelen en nieten. Zo ontstond een hechte groep “pinners” die maandelijks samenkwam. Dat gebeurt tot op vandaag – al 642 edities lang.
Op 10 april van dit jaar kwamen we samen in rusthuis Het Binnenhof om het maandblad te pinnen. Ondanks zijn fysieke beperkingen gaf Jan de boekjes nog aan voor de bedelingsbundels. Sinds 1991 gaan we ook jaarlijks samen op weekend. Jan en Els keken daar telkens weer naar uit. Dit jaar vertrekken we voor de 35ste keer. ’t Waren mooie tijden, hé Els.
Dank je, Jan
Ik zou nog lang kunnen doorgaan, maar ik ga afronden. Jan, bedankt voor alles wat je voor onze vereniging hebt gedaan. Je was een topvrijwilliger met een tomeloze inzet. Dankzij jou – en dankzij Els, die altijd achter je stond – bleef de fanfare draaien.
We zullen je herinneren als een fanatieke SW’er, een vriend van iedereen, een joviale kerel met een dienstbaarheid om u tegen te zeggen… en ja, met regelmatige dorst.
Daarom, Jan: dadelijk drinken we er een op jou. Schol!
