Wat hebben juf Rachel en de dj’s van radio Minerva gemeen?

Laten we over het antwoord bij aanvang duidelijk zijn: ze schitteren als nooit tevoren door de gratie van hun leeftijd. Hun engagement blinkt, hun inzet is zuiver, hun insteek is betoverend mooi. Wat ze doen, maakt het verschil. Doch deze helblauwe hemel van seniorenactiviteit wordt verstoord door een grijze wolk die haar schittering breekt. Laten we het dan met schaamrood over die wolk hebben in twee concrete gevallen van de afgelopen weken.

In de gemeenteschool te Lotenhulle herrrijst Rachel na 12 jaar pensionering als Juf Rachel voor de klas. Het lerarengebrek door de omikrongolf is nijpend. En dat is juist het schrijnende. Ze verschijnt omdat we van geen hout pijlen weten te maken, omdat het zo pijnlijk is om honderden kinderen naar huis te zenden voor “online” onderwijs.

Als we geen acuut lerarenprobleem hadden, was juf Rachel gewoon Rachel gebleven en deed ze nog steeds wat ze eigenlijk niet wil doen: poetsen en eten maken aldus haar getuigenis op radio 2. Haar verlangen om op één of andere manier nog zinvol bezig te zijn met wat ze heel haar leven goed heeft gedaan, wordt niet ernstig genomen in onze samenleving. Zo hard zijn de feiten.

Het wordt hoog tijd dat we hun opgestapelde ervaring en wijsheid integreren in onze dagelijkse werking. Serge Rooman

Ouderen zijn oud en moeten gepensioneerd blijven: leve het huishouden en de terreur van de vrije tijdsactiviteiten. Gij zult fietsen, kaarten en bingo spelen. Het wordt hoog tijd dat we hun opgestapelde ervaring en wijsheid integreren in onze dagelijkse werking. En dat op een wijze die rekening houdt met de mogelijkheden van de leeftijd. Juf Rachel bewijst dat een wezenlijke bijdrage aan de dagelijkse werking mogelijk is. 

Radio Minerva

Een tweede voorval spreekt ook tot de verbeelding. De dj’s van Radio Minerva en hun 60.000 luisteraars vertoeven in bange tijden. Het dossier voor hun frequentie-aanvraag is vast geraakt in een juridisch steekspel bij de raad van state. Het verdict is hard. Binnen zeven maanden eindigt de licentie na 40 jaar draaien en luisteren alsof het een louter een formeel-juridische kwestie is. De oudste Minerva-dj is 82 jaar. Een zender voor en door actieve senioren die bovendien de populairste lokale zender in Vlaanderen blijkt te zijn, dreigt te moeten stoppen?

Hoeveel subsidieprojecten zijn er niet die het principe “voor en door de doelgroep” als absoluut criterium stellen? Hoeveel wordt er in de culturele sector niet benadrukt dat de participatie van de doelgroep primordiaal is? Je moet allicht tot de ouderendoelgroep behoren om te moeten aanhoren dat in de 7 maanden die komen een oplossing wordt gezocht zonder zekerheid dat die gevonden zal worden. Ik betwijfel of de meest bekende jeugdorganisatie met 60.000 leden in Vlaanderen dit ook zou overkomen. Zou het? Nee, het zou dat beslist niet. Dat het beëindigen van een duurzame seniorenactiviteit als deze nog maar overwogen wordt, is een teken aan de wand.

Niet ernstig genomen

Beide concrete gevallen hebben het volgende gemeen. De talenten en vaardigheden van ouderen worden niet ernstig genoeg genomen. Men kan openlijk het tegendeel wel belijden, maar teveel voorvallen als hierboven wijzen in een andere richting. De ouderdom speelt gangbaar in hun nadeel terwijl het zonneklaar zou moeten zijn, dat hun bijdrage echt een meerwaarde is. 

Schat aan ervaring en daadkracht

Laten we tot slot hun relevantie van de afgelopen twee jaar nog eens onder onze ogen schuiven. Ze bevolkten massaal als vrijwilliger de vaccinatiecentra, ze sprongen in op onze lege scholen, ze vingen duizenden kleinkinderen op als de moegetergde ouders de spreidstand tussen werk en thuisonderwijs niet meer aankonden, ze stikten talloze stoffen mondmaskers in de lente van 2020, enz. Er is maar één conclusie.

We moeten ons dringend bezinnen over hoe we omgaan met de schat aan ervaring en daadkracht die de ouderen in onze samenleving nog in petto hebben. En laat ons daar geen 7 maanden mee wachten. Er zit muziek in onze senioren!