Geschiedenis
25 jaar Zigzag: Ive over de zomer van ’96 (2)

Het waren spannende tijden voor de Merksplasse jeugd in het voorjaar van 1996. Niemand kon er omheen dat Merksplas een jeugdhuis verdiende. Ons dorp was immers bekend als een van de jongste gemeenten van het land. De vraag was er en de mogelijkheid blijkbaar ook. Het verluchtende telefoontje kwam er in de lente van โ96. In 8 punten over de warme zomer van dat jaar.
De zomer van โ96
- Het was ergens in april, ik geloof zelfs aan het begin van de paasvakantie, wanneer DE SLEUTEL vrij bescheiden werd overhandigd aan de volhardende jeugd. Zonder toeters en bellen. Het bleek om een oud pand in de Kloosterstraat te gaan. Een woonhuis dat eerder in handen was van OCMW Merksplas. Qua ligging perfect: in het centrum, maar zonder naaste buren. De jeugd kreeg zijn plekje in de buurt van de bejaardenwoningen. Over een generatiekloof gesprokenโฆ
- De eerste stappen in het omtoveren van woon- tot jeugdhuis bleken aarzelend. Jongeren met TWEE LINKERHANDEN zouden zich de komende maanden immers vaklui wanen. Wat de nodige kennis van zaken vereist. Gelukkig konden we beroep doen op de technische dienst van de gemeente om ons de basis der techniek aan te brengen. We hadden voor ogen het jeugdhuis nog tegen eind van de zomer klaar te hebben. Al snel bleek, dankzij de inzichten van รฉchte vaklieden, dat dat een onhaalbare kaart zou zijn.
- In de paasvakantie van 1996 werden de EERSTE WERKZAAMHEDEN verricht. Zonder plan of doel werd er volop gesloopt. Zonder erbij stil te staan, werd deze bouwwerf alvast een ontmoetingsplaats voor de geรซngageerde jeugd. Materiaal werd van thuis ontleend en aangesleurd. Momenten om nooit meer te vergeten. Zo deden we er enkele dagen over om het behang van de muren te halen om later te beseffen dat deze muren moesten worden gesloopt. Werk voor niks, maar verhalen voor later.
- Ieder van ons had al een beeld hoe het jeugdhuis er wel zou uitzien. Stilaan werd EEN PLAN gemaakt en een plattegrond getekend. Eerst op de muur, nadien ook op papier. In die ideeรซn kwam de zware betonnen vloer die er was niet voor. Met man en macht werd de vloer geschuurd, proper gemaakt en bewerkt. Er bleek een geweldig mooi motief onder verscholen. In sommige kamers bleek dat werk eenvoudiger dan in andere (deel dansvloer). Twee ruimtes bleven hardnekkig gebetonneerd. Het wild enthousiasme had hier verloren. Er werd naar oplossingen gezocht: verder eindeloos schuren of opnieuw aankloppen bij onze beste vrienden van de technische dienst. Het bleek dat laatste, waar het voorstel tot het schilderen van de vloer naar boven kwam. Om een kleurenissue uit de weg te gaan, werd er gekozen voor een neutraal grijs.
- De verbouwingen kregen stilaan structuur. Dankzij het plan, waar vrij flexibel mee werd omgegaan, konden we ons jeugdhuis al voor ons zien. De grote lijnen waren getekend. Aan DE INBOEDEL ervan moest nog volop nagedacht worden. Via via mochten we op een warme voormiddag een deel van een oud-psychiatrisch ziekenhuis in Sint-Antonius-Zoersel ontmantelen. Zaken die we konden gebruiken, werden gauw gekeurd en meegenomen naar Merksplas. Toiletten, tafeltjes, zetels, houten stoelen, wc-rolhouders, een lavabo,… We liepen er als kinderen in een snoepwinkel.
- Er werd niet alleen aan het interieur gewerkt. Ook DE TUIN kreeg een grondige make-over. De eerste voorzichtige stapjes door de achterdeur leerden ons dat daar nog heus werk te verrichten was. Het leek een wildernis met kniehoog gras, struiken, planten en bomen. Al snel was duidelijk dat de noten- en kersenboom konden blijven. Verder mochten nog wat struikgewas het ook overleven. We hoopten op een terras voor warme zomeravonden. Mits de nodige afspraken werden vanuit de technische dienst enkele gewillige handige Harryโs gestuurd. Zij vonden het leven in de Kloosterstraat zo geweldig dat ze het terras dubbel zo groot maakten. We zijn hen nog altijd dankbaar.
- De toog werd geplaatst, er werd gezocht naar financieel haalbare oplossingen voor her en der. De deuren en stoelen werden geschuurd en voorzien van een likje verf. Tussendoor leerden we onszelf nog even muren bezetten, weliswaar met mortel en behoorlijke structuur. Maar de trots droop van ons af. Ook de muren werden geschilderd (geel zoals den Afra indertijd). Het opstapje achter de toog deed ons even dromen van een leven als schrijnwerker. Net als bij het hangen van het VALS PLAFOND. Het was de eerste keer dat wij in contact kwamen met het wonderlijke Gyproc. Deze gigantische platen zorgden voor een snel effect. Met gebundelde kracht werden ze de hoogte in gehouden en een kleine twintigtal gipsvijzen deden ze hangen. Later bekeken vrij onverantwoord.
- De hele werkzaamheden werden vastgelegd op VIDEO. Mijn pa kon ergens een VHS-camera op de kop tikken. Hij oogde tamelijk professioneel. Een hele zomer lang kampeerde deze in de Kloosterstraat. Wie er was, nam hem ter hand en filmde naar hartenlust. Het was een komen en gaan van jongeren. Tijd voor vakantiewerk was er niet in 1996. Zij die toch al iets hadden afgesproken hieromtrent kwamen voor- of nadien nog even een kijkje nemen. De video is ondertussen een eigen leven gaan leiden. Zij die hem zagen, bevestigen dat 1996 vooral een jaar was van jongens met lang haar, brede broeken en houthakkershemden. Het werd een video voor het nageslacht. Als iemand โm ooit vindt, wil ik โm graag terug bekijken.
Met 20 jaar Zigzag hebben wij deze video nog terug boven gehaald, inderdaad prachtige beelden!
Ergens in de archieven van de Zigzag moet hij zeker terug te vinden zijn dus!